The age of Innocence

 

 

အခုတလော စိတ်ထဲရောက်နေတဲ့ ရုပ်ရှင်လေး..

Edith Wharton ရဲ့ romantic novel ကို ရုပ်ရှင်ပြန်ရိုက်ထားတာ။

တကယ်ကတော့ သူတို့ရဲ့ English စကားပြော၊ ကင်မရာအယူအဆ၊ အပြင်အဆင်တွေ နဲ့ အဓိကက မင်းသမီးကို သဘောကျလို့

တခါတလေ ပြန်ကြည့်မိတဲ့ ရုပ်ရှင်ပါ။

ဇာတ်လမ်းအပြင်အဆင်က ၁၉ရာစု နယူးယောက်မြို့ရဲ့ အထက်တန်းလွှာ။

ဒီထဲမှာ အဓိကဇတ်ကောင် ဖြစ်သူ Newland ဆိုသူဟာ ထိပ်တန်း ရှေ့နေတစ်ယောက်။ Newland က မေ ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ဖို့ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းထားသူ။ ဒါပေမယ့် သူတကယ်ချစ်တာက မေ ရဲ့ ၀မျးကှဲအဈမတောျစပျသူ Ellen ဆိုတဲ့ တစ်ခုလပ် အမျိုးသမီး။

 

သူတို့တွေက ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ အတူတူဆော့ကစားခဲ့ကြဖူးသူ သူငယ်ချင်းတွေပါ။ မင်းသမီး Ellen က အိမ်ထောင်ကျသွားလို့ တစ်မြို့တစ်ရွာ ပြောင်းသွား၊ အိမ်ထောင်ရေး အဆင်မပြေတော့ သူ့ဇာတိနေရပ် နယူးယောက်ကို ပြန်လာ။ အိမ်ထောင်ကွဲလာသူတစ် ယောက် ဆိုတော့ ဟိုခေတ် အနေအရ

Ellen ကို သူ့ရဲ့ အသိုငျးအ၀ိုငျးက ခွဲ ခြားဆက်ဆံကြတယ်။ Ellen ကလည်း လူဂုဏ်ထံအသိုင်းအ ၀ိုငျးထဲမှာ ခပ်ဟော့ဟော့ဖြစ်နေတယ်။ ၀တ်စားဆင်ယင်ပုံတွေက သူတို့အသိုင်းအ၀ိုင်းအတွက်
ရဲတင်းလွန်းနေတဲ့ သဘော။

Ellen ညီမ၀မ်းကွဲ မေ က အဖြူရောင်၀တ်စုံလေးတွေနဲ့ အဆင့်တန်းရှိရှိလှနေချိန် Ellen ကတော့ အနီရောင်ရင့်ရင့်တွေနဲ့ ရဲတင်းတဲ့ အလှတွေနဲ့ပေါ့။ ကျန်သူတွေက ယပ်တောင်လေးတွေနဲ့ ပါးစပ်ကို ကာပြီး မပွင့်တပွင့် စကားပြောတတ်ချိန်၊ Ellen ကတော့ ယောကျ်ားမိန်းမ မည်သူမဆို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ။ သူက

အရင် နှုတ်ဆက်လိုက်တာပဲ။ (ဒါတောင် အခုခေတ်အမြင်နဲ့ဆိုရင် Ellen က အရမ်းသိမ်မွေ့နေသေးတာ)

Newland နဲ့ Ellen ဟာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ချစ်နေကြပေမယ့် စည်းတွေကို မကျော်ကြဘူးပေါ့။ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖြစ်တဲ့ တစ်နေ့မှာ.... ချစ်နေကြတာကို တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရှင်းပြပြောပြကြတာပေါ့..

အဲလို ရှင်းပြ နေကြ ရတာကို က ၄၈ နာရီလောက်ကြာတယ် ထင်ရတယ်။

အဲဒီခေတ်ကဆိုတော့ အဖေတို့ အမေတို့ကခေတ်ထက် ဆိုသေးတယ်။

လိုရင်းကို မရောက်ဘူး။ 

 

ချစ်နေတာကို မြိုသိပ်ဖိနှိပ်ရတော့ Ellen က Newland နဲ့ ဝေး ရာ နှင်းတောထဲက သစ်လုံးအိမ်လေးတစ်လုံးရှိရာမှာ သွားနေတယ်။

မသွားခင်မှာ ချစ်သူတွေက အဝါရောင် နှင်းဆီပန်းတွေကို ပေးတတ်တယ်ဆိုလား ဟိုလူကို ပြောသွားတော့ Newland မှာ နှင်းဆီပန်းဆိုင်ရှေ့

ဖြတ်ဖြတ်လျှောက်ရတာ နေ့စဥ်...

အဝါရောင် နှင်းဆီပန်းတွေကို သူသွားသွားကြည့်ခါမှ မရှိ။ အဲဒီခေတ်က သင်္ဘော မရှိလို့လား ဘာလား? 

 Ellen က ထွက်ပြေးသော်လည်း လွမ်းတော့ "ဒီမှာနေနေတယ် လာလယ်ပါလား" ဆိုပြီး စာက ပို့သေးတယ်။ စာကလည်း အသွား ၁၀ရက် အပြန် ၁၀ ရက်လိုမျိုးကို

ကြာသေးတာ...

 

 

 

ဟိုကလည်း လိုက်သွားတယ်။ 

 

'ဆောင်းအိပ်မက်'

 

ထိုနေ့ညက နှင်းစက်တို့ ထင်းရူးပင်တွေထဲ တဖြောက်ဖြောက် ကျနေသံကို ကြားနေရသည်။ ကြည့်လိုက်တိုင်း ဖွေးဖွေးလှုပ်ဖြူနေသော နှင်းစက်များအောက်တွင် မြို့ပြ၏ ရောင်စုံမီးများက ဖျိုးဖျိုးဖျတ်ဖျတ်။ တောင်ကုန်းအောက်ခြေရှိ အိပ်မောကျနေသော အိမ်ပုလေးတစ်လုံး၏ ခေါင်းတိုင်မှ မီးခိုးများက တလူလူတက်လာနေသည်။

ဆောင်းလေက အလိုက်မသိစွာ ခါးသက်ကြမ်းရှနေလေရော့သလား။

သူမ အိပ်မောကျနေလေရော့သလား။

သူမဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်များ ရှိနေလေမည်လား။

အတွေးများစွာနှင့် ခြံထဲသို့ ၀င်လာခဲ့သည်။

အိမ်ဘက်သို့ သွယ်တမ်းနေသော လမ်းတလျှောက်တွင် နှင်းပုံများက အိအိစိုစို။ အိမ်တွင်းမှ မီးရောင်က အိမ်ရှေ့ခန်းပြတင်းကိုဖြတ်ပြီး အပြင်ဘက်ရှိ အကိုင်းကျဲကျဲမေပယ်ပင်ပေါ်သို့ ဖြာကျလာနေသည်။ သူမအိပ်ခန်းဘက်မှာလည်း မီးရောင်က ပြာလဲ့လဲ့။

ခြံထဲက သူမစိုက်ထားသည့် အပင်များကတော့ နှင်းဒဏ်အောက်တွင် အလဲလဲအပြိုပြို။ သူမ၏နွယ်ပန်းမွှေးပင်အတွက် နွေရာသီကာလတစ်ခုတုန်းက ကိုယ်တိုင်စင်ထိုးပေးခဲ့ဖူးသည့် ပန်းစင်ကတော့ ဆွေးမြေ့နေလေပြီ။

ပန်းစင်အောက်က နှင်းပုံထဲတွင် တလက်လက်အရာတစ်ခုကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။

သြော်.... သူမထိုးနေကျ ဆံထိုးလေး.....

သူမ ပန်းစိုက်နေခဲ့စဉ်တုန်းက

ကျခဲ့ဟန်တူလေသည်။

အသာအယာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း ဆံထိုးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တို့ကြည့်လိုက်မိရင်း ရင်မှာ တစစ်စစ် နာကျင်လာမိသည်။ နှင်းရိပ်အောက် ငိုက်မျည်းနေသော သစ်ပင်အိုထံမှ ညငှက်တစ်ကောင် နာကြည်းစွာ အော်ဟစ်ပျံထွက်သွားသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

 

************