ထိုေန႔က ကိုရင္ႏွင့္မိေတာသည္ ကားဆီအကပ္ေလးႏွင့္ ေက်ာက္တန္းဘက္မွ
ျပန္လာၾကေလသည္၊။ ဆီအကပ္ဆို၍ မိေတာသည္ ဆီကုန္ေနေၾကာင္းအခ်က္ျပမီး
လင္းေနသည္တိုင္ ႏွစ္ရက္ခန္႔ေမာင္းတတ္သည့္ အက်င့္ေလးက ႐ွိတတ္ေသးသည္။
တစ္ခါကလည္း ကေနဒါအေနာက္အလယ္ပိုင္း ေဒသမွ ကမ္း႐ိုးတန္းဘက္သို႔
ဟိုင္းေဝးလမ္းႀကီးေပၚ စကားတေျပာေျပာေမာင္းလာၾကရာဝယ္ ေနာက္ခုံမွ ဂ်ဴနီယာေတာ၏
အသံကထြက္လာေလသည္။
`ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ဆီတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ဦးေနာ္´
သူေျပာမွ ဆီကိုၾကည့္ရာ အကပ္ေလးပဲက်န္ကာ မီးနီျပေနသည္ကို သတိထားလိုက္မိေလသည္။
`ဆီဆိုင္က ေနာက္ကၿမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ..
လမ္းေဘးက ဆိုင္းပုဒ္မွာေရးထားတာ ေနာက္ထပ္ဆီဆိုင္ေရာက္ဖို႔ ××××ကီလိုမီတာ လိုဦးမယ္ဆိုရင္ ခုႏႈန္းတိုင္းေမာင္းမယ္ဆို
ေနာက္ထပ္ဆီဆိုင္ေရာက္ဖို႔ အနည္းဆုံး ေလးငါးနာရီေမာင္းရဦးမယ္၊ ေလာက္မယ္မထင္ဘူး´
မိဘႏွစ္ပါးကို ျပန္လည္တြက္ခ်က္ျပေနသျဖင့္ စကားေကာင္းေနၾကသည္မွာ
ဆီကုန္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္သျဖင့္ ႐ွက္သလိုလိုျဖစ္႐ုံမက၊ သူမကို စိတ္ထဲက
ခ်ီးက်ဴး၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စိတ္ေတြပူကာ ေ႐ွ႕ဆက္ေမာင္းရမလား၊
ေနာက္ျပန္လွည့္ရမလား တြက္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ထိေရာက္ဖို႔ အကြာအေဝးႏွင့္
က်န္မည့္ဆီ၊ လမ္းကလည္း တဝက္နီးနီးကို လြန္လာသည္မို႔
ျပန္လွည့္လ်ွင္ၾကာမည့္အခ်ိန္ႏွင့္ က်န္မည့္ဆီကို တြက္ရေတာ့သည္။
ကိုရင္လည္း မိေတာကဲ့သို႔တြက္ခ်က္အၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္
ဆုံးျဖတ္ၾကရာဝယ္၊ ျပန္လွည့္စရာလမ္းမ်ားပင္မ႐ွိ၊ အလယ္တြင္
ေခ်ာက္ႀကီးမ်ားသာ႐ွိေသာ တစ္လမ္းသြားမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။
ေနကလည္းဝင္ေတာ့မည္။ ကေနဒါညေနခင္း၏ အေအးဓာတ္ကလည္း တိုးဝင္လာ၊
ေတာေကာင္တို႔ အရိပ္အေရာင္မ်ားပင္ ျမင္ေနရသည္။ ယခင္ကဆို ေနဝင္ရီတေရာ
ေရေသာက္ဆင္းေသာ ဒရယ္ႀကီးမ်ား သမင္၊ ေခ် စသည္မ်ား၊ လမ္းကူးေနေသာ
ဝက္ဝံႀကီးမ်ားကို အ႐ွိန္ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ရင္သပ္႐ွဴေမာ ၾကည့္ရသည္မွာ အေမာ။
ယခုေတာ့ ေၾကာက္ေနမိသည္။
ဒီညဆီကုန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဝက္ဝံေတြၾကား အိပ္ရေလေတာ့မလား မသိဟု ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္
ေတြးမိေတြးရာ ေတြးရင္း ကိုရင္သင္ေပးသည့္အတိုင္း ကေနဒါေခ်ာက္ႀကီးမ်ားကို
ရင္တမမျဖင့္ ဖရီး႐ိုက္ဆင္းရင္း ျပန္ေကြ႔ႏိုင္မည့္ လမ္းကို ႐ွာရေသးသည္။
ေနာက္ဆုံး ဝက္ဝံမ်ား ေတာေကာင္မ်ား လမ္းျဖတ္ကူးရန္ ေဆာက္ေပးထားေသာ
လိႈင္ေခါင္းထဲမွတဆင့္ ေကြ႔ပတ္ကာ လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ကာ
ဆီျပန္ထည့္ရေသာ အျဖစ္။
