Sunday, September 23, 2012

ေျမာင္းေသ

January 25, 2012

Filed under: ၀တၳဳ (Novels) — အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ @ 6:43 pm
တစ္ကယ္ဆိုရင္ ….
ပန္းကေလးေတြကို ခ်စ္ရျခင္းသာလွ်င္….
အတၱကင္းပါတယ္…
သူတို႔ ေၾကြႏြမ္းလို႔ မသြားခင္ အထိေပါ႔ကြယ္….
ပု႑ရိက္ပန္းနီနီေလးေတြက မိုးေငြ႔ေအာက္မွာ ယိမ္းကေနသည္။ အရြက္စိမ္းကေလးေတြက မိုးစက္ေလးေတြကို တျမတ္တႏိုး ထမ္းဘိုးလို႔ထားသည္။ မိုးရြာၿပီးစလမ္းမေပၚမွာ “မုန္း” လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း မ်က္လုံးေတြက ပန္းနီနီေတြဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ။ ဒီပန္းေလးေတြကို အညွာကခ်ိဳးၿပီး ရိုးတံေလးကို ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ႔ၿပီး စုတ္ယူလိုက္လွ်င္ ခ်ိဳၿမိန္တဲ႔ ပန္း၀တ္ရည္ေလးေတြက လွ်ာေပၚမွာ စီးေမ်ာသြားတတ္သည္။
♥♫ ♥♫
ထမီကို စုကိုင္ၿပီး ကနစိုးပင္ႀကီးနားက ေရနီေျမာင္းမွတဆင့္ လမ္းမႀကီးေပၚကို ခုန္ေက်ာ္ရန္ အရွိန္ယူေနေသာ “မုန္း” မ်က္စိက ေျမာင္းထဲကို ၾကည္႔ျဖစ္ေအာင္ ၾကည္႔လိုက္မိေသးသည္။ ေျမာင္းထဲက ညစ္ေပေနေသာေရေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွလြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းမႈ မရွိ။ ေရစီးမႈ နည္းသည္႔ဒီေျမာင္းကို ရွင္းမည္႔သူလည္း မရွိသျဖင့္ ေျမာင္းပုပ္နံ႔ခပ္သင္းသင္းကို ရတတ္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက ဒီေျမာင္းနံ႔ကို ရိုးအီေနၾကၿပီ။ ေျမာင္းထဲမွာ ကတၱီပါဖိနပ္ေဟာင္းတစ္ဘက္က ေပါေလာေပၚေနေသး၏။ ေရစီးေႏွးလို႔လား၊ ေအာက္မွာတစ္ခုခုနဲ႔ ၿငိတြယ္ေနလို႔လား၊ ဖိနပ္ဟာ ဒီနားမွာပဲ ေသာင္တင္ေနသည္မွာ လႏွင့္ခ်ီေနေလာက္ၿပီ။ “မုန္း” ေျမာင္းကိုခုန္ေက်ာ္လိုက္ေတာ႔ ဖားတစ္ေကာင္က လန္႔ၿပီး ေရေအာက္ငုပ္သြားသည္။ “ပလုံ” ဟုေတာင္ အသံျမည္သြားေသးသည္။ “မုန္း” ၿပဳံးလိုက္၏။
“အနည္းဆုံး ဖား တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ငါ့ကို ေၾကာက္ေသးတယ္”
♥♫ ♥♫
လမ္းမက်ယ္ႀကီးဆိုေပမယ္႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အုတ္ခဲနီနီေတြ ဟိုကဒီကထြက္လို႔။ ေရအိုင္ေတြ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ျပည္႔ႏွက္ေနလိုက္တာမ်ား လမ်က္ႏွာျပင္ကေတာင္မွ ဒီလမ္းမႀကီးကို ငုံ႔ၾကည္႔ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူႏိုင္ေလာက္ေသးသည္။ “မုန္း” ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္သည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ညိဳ႕မိႈင္းေနတာ လြမ္းခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ ငွက္တစ္ေကာင္က ေလးတြဲ႔စြာ ပ်ံသန္းသြားသည္။
“ဟဲ႔… ေၾသာ္… ျမန္ျမန္လာေတာ္မူပါ၊ လသာေနတယ္ ထင္ေနလား မသိဘူး၊ ဒီမွာ ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ”
လမ္းမႀကီးေဘးက ဓနိမိုးအသုပ္ဆိုင္ေလးထဲမွ အသံတစ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ “မုန္း” ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။ ဆိုင္ထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ႔ အေမရဲ႕ မ်က္လုံးစူးစူးေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။
“ဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကာေနတာလဲ”
“ဟင္းအိုး မက်ေသးလို႔ အေမ၊ မိုးရြာေတာ႔ ဆိုင္မွာ လူမွ မက်တာ အေမကလည္း၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ႔”
“နင္ဟာေလ ရွည္ကိုရွည္တယ္၊ ကဲ.. ဟိုမွာ မီးေသြးထပ္ျဖည္႔ခ်ည္ေတာ႔”
ဆိုင္ေနာက္က မီးေသြးအိတ္မဲမဲႀကီးနားမွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အလုပ္စလိုက္သည္။ မီးေသြးအိတ္ႀကီးထဲ မီးေသြးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းပဲ႔ေျမအိုးထဲကို ခပ္၍ထည္႔ေနသည္။ “မုန္း” မ်က္၀န္းေတြက လမ္းမႀကီးေပၚကို ေရာက္သြားသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚက တစ္စုံတစ္ရာကို သတိလက္လြတ္ေငးေမာသြားမိသည္။ ခ်ိဳင္႔ခြက္ထူေသာ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္တစ္စုံက ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို ေရွာင္ရွားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္။ ေျခသလုံးတစ္၀က္ထိသာရွည္ေသာ ပုဆိုးက တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း တင္းတင္းသြားသည္။
“ေမာင္……”
ရင္ထဲက ခပ္တိုးတိုးေလးေခၚၿပီး “မုန္း” တေမ႔တေမာေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ အညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္တစ္ရံရယ္၊ ပုဆိုးအနားစကေလးရယ္ကို ျမင္ရရုံေလးနဲ႔ ဘယ္သူဆိုတာကိုသိေနေလာက္ေအာင္ ႏွလုံးသားက အထိန္းအကြက္မဲ႔စြာ က်ရႈံးခ်င္ေနၿပီလား။ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္၏ ေျခသလုံးကို ဒီေလာက္ၾကာၾကာ မၾကည္႔ဖူးသျဖင့္ မလုံမလဲျဖစ္ကာ ေအာက္နႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္မိသည္။ အညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ပိုင္ရွင္သည္ “မုန္း”တို႔ ဆိုင္နားအထိေရာက္လာေနၿပီ။ “မုန္း” ေခါင္းကို ငုံ႔ခ်လိုက္ၿပီး မီးေသြးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းပဲ႔ေျမအိုးထဲ သဲႀကီးမဲႀကီး ခပ္ထည္႔ေနမိသည္။
ဒါေပမယ္႔ “မုန္း” သိေနသည္။
ဒီကတၱီပါ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္ဟာလည္း သူမတို႔ရဲ႕အသုပ္ဆိုင္ကေလးကို ေက်ာ္သြားကာ ဟိုဘက္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ခရီးဆုံးသြားမည္ကို သိေနခဲ႔သည္။ ဒါေပမယ္႔ အျခားကတၱီပါဖိနပ္ပိုင္ရွင္ေတြ သူမဆိုင္ကို ေက်ာ္သြားခ်င္သေလာက္ေက်ာ္သြားပါေစ၊ ဒီအညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ပိုင္ရွင္ကိုေတာ႔ သူမ ဆိုင္ကို ေက်ာ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတတ္ၿပီ။
ဟိုတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ကတၱီပါဖိနပ္ပိုင္ရွင္ေတြ သူမဆိုင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေရာက္လာခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေပမယ္႔ ေရာက္လာၿပီး မၾကာမွီ ထိုကတၱီပါဖိနပ္ပိုင္ရွင္ေတြဟာ “မုန္း” ရဲ႕အသုပ္ဆိုင္ေလးမွတဆင့္ ဟိုဘက္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဘက္ကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္သည္။ အလွအပကို မက္ေမာတတ္ေလေသာ ေယာကၤ်ားတို႔အတြက္ “မုန္း” သည္ တာရွည္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဆိုတာ သူမကိုယ္သူမ သိေနတတ္သည္။
ဆိုင္ခ်င္းကပ္ရက္က “မာမာ” ဟု အမည္တြင္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ မိန္းကေလးသည္ “မုန္း” လို ပ်င္းစရာေကာင္းသူ တစ္ဦးမဟုတ္။ စကားေျပာလွ်င္ ဆည္းလည္းသံေလးေတြ ျမည္ေနသလား ထင္ရသည္။ အၿပဳံးေလးေတြကလည္း မီးမရွိေသာ “မုန္း” တို႔ေျမနီလမ္းႀကီးေပၚမွာ ညအခါ လင္းလက္တတ္သည္႔ ၾကယ္ကေလးေတြအလားျဖစ္သည္။ ေခါင္းကေလးေမာ႔လို႔ ရယ္လိုက္သည္႔အခါတိုင္းလည္း နားဆြဲကေလးမ်ား လႈပ္ခတ္သြားသည္မွာ ေယာကၤ်ားေလးမ်ားအတြက္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာ။ မာမာ ရယ္ေမာလိုက္တိုင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက “မုန္း” ေတာင္မွ ေငး၍ၾကည္႔ရသည္။ ဆံပင္ကေလးေတြကိုလည္း ထုံး၍တစ္မ်ိဴး၊ ခ်၍တစ္ဖုံ။ ပန္းနီ၊ ပန္း၀ါ၊ ပန္းျဖဴ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တင့္တယ္လွပေနတတ္ေသးသည္။
တစ္ခါတုန္းကလည္း လမ္းထိပ္က ေရခဲစက္ပိုင္ရွင္၏သား ကိုၾကည္စိန္ က “မုန္း” တို႔၏ အသုပ္ဆိုင္မွာ ေန႔စဥ္လိုလို ဆိုင္ထိုင္ခဲ႔ဖူးသည္။ “မုန္း” အေမလစ္သည္ႏွင့္ “မုန္း” ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာခြင့္ရရန္ ႀကိဳးစားေလေတာ႔သည္။
“မုန္း”
သူမ မထူး။ မထူးသည္႔အျပင္ ေခါက္ဆြဲကို ပန္းကန္ထဲထည္႔ေနရင္း မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင့္ မ်က္လုံးကို လွန္ၾကည္႔လိုက္သည္။
ကိုၾကည္စိန္ က ေခါင္းကိုကုပ္ကာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနသည္။
“ဟင္းခ်ိဳလိုခ်င္လို႔လား”
“အင္းအင္း.. နည္းနည္းထပ္ထဲ႔ေပး”
သူမ ဟင္းခ်ိဳအနည္းငယ္ ထပ္ျဖည္႔ေပးလိုက္သည္။
“အြမ္.. နည္း လိုက္တာ”
“ဒါပဲ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ပါဦး”
သူမ စကားျဖတ္ကာ သုပ္လက္စ ေခါက္ဆြဲကို လက္စသပ္ၿပီး၊ ေရေႏြးအိုး မီးထိုးဟန္ေဆာင္က ေက်ာေပးထိုင္ေနလိုက္သည္။ “မုန္း” အေမက “မုန္း”ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေနတတ္ေအာင္ ေခ်ာ႔တစ္မ်ိဳးေျခာက္တစ္ခါ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေပမယ္႔ အရာမေရာက္ခဲ႔။
“မုန္းရယ္.. ေဖာက္သည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံပါ သမီးရယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေရခဲစက္က ေကာင္ေလးကို..”
“မႀကိဳက္ဘူးအေမ”
“ဟဲ႔… နင့္ကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္ခိုင္းေနလို႔လဲ”
“ဟင္… အဲဒါကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ အေမကလည္း၊ သူက နာမယ္ကို အဖ်ားစြပ္ေခၚတာကို မႀကိဳက္တာ”
“နင့္ အဖ်ားဆြတ္မေခၚလို႔ ဘယ္လိုေခၚရမလဲ၊ အကုန္လုံးက ဒီလိုပဲ ေခၚတာပဲ”
“အို.. မႀကိဳက္ဘူး၊ ရိသဲ႔သဲ႔နဲ႔”
“ဒါ ရိသဲ႔သဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔က ေစ်းသည္ေအ႔၊ ေစ်းသည္ဆိုတာ ႏႈတ္ခ်ိဳရတယ္။ မာမာ တို႔နဲ႔မ်ား ကြာပါ႔ေအ၊ အကိုတန္သည္အကို၊ ေမာင္တန္သည္ေမာင္၊ အေဒၚတန္သည္အေဒၚ။ ဟင္း… နင့္မေတာ႔ေအ… နႈတ္အာမ်ား မပြင့္လိုက္တာ ဆိုတာ”
“အေမ ဘာသိလို႔လဲ၊ သူက “မုန္း” ကို ရိသဲ႔သဲ႔လုပ္ခ်င္ေနတာ၊ ေနာက္ၿပီး အေမ႔လက္ရာႀကိဳက္ရင္ သူတို႔ လာစားလိမ့္မယ္၊ “မုန္း” ေတာ႔ မာမာတို႔လို ပီေလာပင္ပက္က်ိမတက္ႏိုင္ပါဘူး၊ အလွေတြလည္း မျပင္ရဲဘူး၊ ရွက္တယ္။ အေမ႔လက္ရာေကာင္းရင္ “မုန္း” ႏႈတ္ခ်ိဳစရာမလိုဘူး၊ လာစားၾကမွာပဲ”
“ဟင္… မိမုန္း၊ ငါ့လက္ရာက မာမာ႔ မုန္႔ဟင္းခါးေလာက္ မေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တာလား”
“သိဘူး”
“ဒီေကာင္မေလး၊ ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တာပဲ၊ စီးပြားေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဆက္ဆံေရးလည္း ညက္ေညာရတယ္ဟဲ႔”
အေမ ဘယ္ေလာက္ဆုံးမဆုံးမ “မုန္း” တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး သလို မိခင္စကားကို နားမ၀င္။ ေဆးေရာင္ျခယ္သမႈ မဲ႔ေသာ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အၿပဳံးရိပ္တို႔ရွားပါးလွ်က္… ႏႈတ္စကားတို႔လည္း ဆြံ႔အလွ်က္..။
♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫ ♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫
သူမ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရစ္၀ဲခဲ႔ဖူးေသာ ေရခဲစက္ပိုင္ရွင္သားရဲ႕ ကတၱီပါဖိနပ္၊ ေက်ာင္းဆရာေပါက္စ ကတၱီပါဖိနပ္၊ ရုံးစာေရးႀကီးသား ကတၱီပါဖိနပ္၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးသား ကတၱီပါဖိနပ္တို႔သည္ ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားလြင္ေနေသာ၊ အေရာင္စုံေသာ၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ မာမာ၏ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးဘက္ကို၊ ေခ်ာင္းေရႏွင့္အတူ ေရြ႕ေလ်ာေမ်ာပါသြားေသာ သစ္ရြက္တို႔ကဲ႔သုိ႔ ေရြ႕ေမ်ာသြားၾကကုန္ေလသည္။
“ဒီအညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ေလးေတာ႔ မေမ်ာသြားပါေစနဲ႔၊ က်န္တာေတြ ေမ်ာခ်င္သေလာက္ေမ်ာစမ္း.. အဟြန္း”
“ကလုံ.. ဂြမ္.. တုံ…”
“အေမ႔”
“ဟဲ႔.. ဟဲ႔.. မိမုန္းရယ္၊ ဘာေတြ ေမ်ာကုန္တာလဲ၊ တစ္ေယာက္ထဲလည္း ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ”
“ကတၱီပါဖိနပ္အညိဳေမ်ာ.. အဲ…. မဟုတ္ပါဘူး”
“ဘယ္က ကတၱီပါဖိနပ္အညိဳလဲ၊ ငါ့အိုးအသစ္ေလးလည္း ကုန္ပါၿပီဟယ္”
“မုန္း” အေတြးေတြ အရမ္းလြန္သြားၿပီး မီးေသြးအိုးကိုကိုင္ကာ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိလို႔ တဲေခါင္မိုးေပၚမွာ တန္းလန္းဆြဲထားေသာ ေရေႏြးအိုးတစ္လုံးႏွင့္ ေခါင္းတိုက္မိသြားျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မိသည္႔အခ်ိန္၊ ေခါင္းက တဲေခါင္မိုးက ေရေႏြးအုိးကိုတိုက္မိသည္႔အခ်ိန္၊ သူမ မ်က္လုံးေတြက ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေသသပ္စြာထိုင္ေနၿပီး အသုပ္စားရန္ေစာင့္ေနသာ အညိဳေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ရွင္၏ မ်က္လုံးတို႔ႏွင့္ ဆုံမိခ်ိန္တို႔သည္ တစ္စကၠန္႔၏သုံးပုံတစ္ပုံအတြင္းမွာ အကုန္ျဖစ္ပ်က္သြားျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူမ အလြန္အမင္းရွက္သြားေသာ တဲေနာက္က ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဟင္းခ်ိဳအိုးကဲ႔သို႔ ကိုယ္ေတြ တရွိန္းရွိန္းပူတက္သြားသည္။ ေခါင္းႏွင့္တိုက္မိသည္႔ အေမ႔၏ အိုးကလည္း ျပဳတ္က်သြားကာ အရွိန္ႏွင့္ တဲေဘးကို လိမ္႔သြားေလေတာ႔သည္။ “မုန္း” အျမန္လိုက္ေကာက္မိသည္။ ကတၱီပါဖိနပ္အညိဳေရာင္ပိုင္ရွင္ကလည္း ထိုင္ရာမွထကာ လိမ္႔သြားေသာေရေႏြးအိုးေနာက္ကို လိုက္ေလေတာ႔သည္။
အသုပ္ဆိုင္တဲကလည္း ကုန္းျမင့္ကေလးမွာ ရွိေနသည္။ ေရေႏြးအိုးကလည္း အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လိမ္႔ေနသည္။ မိုးကလည္း ရြာထားသည္။ “မုန္း” ကလည္း ရွက္ေနသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ စုသြားသည္႔အခါမ်ားတြင္ “မုန္း” တစ္ေယာက္ အသုပ္ဆိုင္တဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းနားက ေရစပ္စပ္ခ်ဳံပုတ္နားမွာ ေျခခြင္လဲေလေတာ႔သည္။
ေျခေထာက္ကို ကိုင္ကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားမိသည္။ “မုန္း” ႀကိဳးစားၿပီး မတ္တပ္ထသည္။
“မုန္း…”
သူမကို ေယာကၤ်ားေတြ အမ်ားႀကီးက “မုန္း” ဟု ေခၚဖူးေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါၾကားရတဲ႔ အသံကေတာ႔ ဂယ္လက္စီေတြရယ္.. ၾကယ္တာရာေတြရယ္ကို ျဖတ္လာသလား ထင္ေနရသည္။ သူ႔အသံေတြက အေ၀းက ေျပးလာတဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံေတြလို လိႈက္ဖိုေနသည္။ ေရေႏြးအိုးကို လိုက္ဖမ္းရလို႔ ့ျဖစ္မွာပါ ဟု မိမိကိုယ္ကို ေလ်ာ႔ေပါ႔စြာ ေတြးပစ္လိုက္သည္။
“မုန္း..”
“ရွင္..”
ခပ္တိုးတိုး ထူးလိုက္မိသည္႔ ကိုယ္႔အသံကိုယ္ကိုယ္ပင္ မယုံမိ။ ငါ့အသံမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ေတာင္ ရႈံ႕မိသြားေသးသည္။ သူမကို ေယာကၤ်ားေတြအမ်ားႀကီးက “မုန္း” ဟု ေခၚဖူးသလို သူမ ကလည္း အခါေပါင္းမ်ားစြာ “ေအး” “ေျပာ” “ဘာတုန္း” “အင္း” “ဘာလဲ” “ဒီမွာ” စသည္တို႔ျဖင့္ ျပန္ထူးဖူးသည္။
“အရမ္းနာသြားလား”
“ဟုတ္.. နည္းနည္းနာသြားတယ္”
“က်ေနာ္ ထူေပးမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ႔”
အဲသလို ေျဖလိုက္သည္႔အခ်ိန္မွာ သူ႔ဆံႏြယ္လိႈင္းတြန္႔ေလးေတြထဲမွာ ေရေငြ႕ေလးေတြ ခုိတြယ္ေနတာ၊ နဖူးျပင္မွာ အဖုနီနီေလး ေသးေသးေလးတစ္ခုရွိေနတာ၊ သူ႔ မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြက စင္းက်ေနတာေတြကို သတိထားလိုက္မိသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကေတာ႔ သူမကိုယ္ခႏၵာေပၚမွာ လုံး၀ရွိမေနခဲ႔။ ဒါဟာ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚမွာထားတဲ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမ႔ြမႈရဲ႕ျပယုဒ္တစ္ခု ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးပစ္လိုက္ကာ တိတ္တိတ္ေလး သေဘာက်လိုက္မိျပန္သည္။
သူ.. “မုန္း” ကို လက္ေမာင္းမွ ဆြဲကိုင္ၿပီးထူကာ ဆိုင္နားအထိ တြဲေခၚလာခဲ႔သည္။ သူမ လက္ေမာင္းတစ္ခုလုံးက ဘာဒဏ္ရာမွ မရွိဘဲ ထုံက်င္လာေနသည္။ လက္ေမာင္းမွ ထုံက်င္လာမႈက အသည္းႏွလုံးအထိ စီးဆင္းလာေနသလိုလို။ သူမ ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ ေထာ႔နင္းေထာ႔နင္းျဖင့္ ဆိုင္နားထိ ေရာက္လာသည္။
“မိမုန္းရယ္.. ဘယ္နားထိသြားလဲဟင္.. သမီး”
အေမက စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ အသုပ္ဆိုင္၀ါးတိုင္ကို လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ကိုင္ထားရင္း အျခားလက္တစ္ဘက္က ထမီကို မ ထားရင္း ကုန္းကုန္းကေလးႏွင့္ လွမ္းေမးသည္။
“လက္ေမာင္း”
“ဟင္..” သူက အံ႔ၾသၿပီး သူမကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။
“ဟင္.. ငါ့သမီး လက္က်ိဳးၿပီလား” အေမက စိုးရိမ္ၿပီး အက်ယ္ႀကီး ထေအာ္သည္။ သူမလည္း ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားသည္။
“ေျခေထာက္နည္းနည္း နာသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ လက္ေမာင္းပါ ထိသြားတာထင္တယ္” သူက ေျပာလာသည္။
“ဟို.. ဟို.. လက္.. လက္ေမာင္း အဲ.. မဟုတ္ဘူး၊ ေျခ.. ေျခ ေထာက္”
“မုန္း” အမွားမွားအယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ တဲေနာက္က ဟင္းခ်ိဳအိုးနားကို ေထာ႔က်ိဳးလမ္းေလွ်ာက္သြားက ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ခ်ၿပီး မီးထပ္ထိုးေနလိုက္သည္။
“မီးေတြ အရမ္းထိုးမေနနဲ႔ဦး၊ ငါ့ဟင္းခ်ိဳအိုးေတာ႔ ခန္းေတာ႔မွာပဲ၊ ကဲ.. အိမ္သာျပန္ပါေတာ႔ မိမုန္းရယ္”
ေခ်ာ္ကလည္း လဲထား၊ အေမကလည္း မသနားတဲ႔အျပင္ တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ဆူေနသျဖင့္ မိမုန္းစိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ႔သည္။
♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫ ♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫

အျပန္လမ္းမွာေတာ႔ လာေနက်ေျမနီလမ္းမႀကီးက မျပန္ဘဲ၊ ထုံးျဖဴျဖဴဘုရားေလးရွိသည္႔ လမ္းကေလးကေန ျပန္လာခဲ႔သည္။ အဲဒီေနရာက လူသူတိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ထုံးျဖဴျဖဴဘုရားေလးသည္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ဖုန္မႈန္႔ေရာယွက္ေသာမိုးေငြ႕တို႔ႏွင့္ သနပ္ခါးလိမ္းက်ံထားသကဲ႔သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အ၀ါေရာင္သန္းသန္းေလးျဖစ္ေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မခ်စ္စု၊ မႏၲေလးရင္ခြဲ သရက္ပင္ခပ္ျမင့္ျမင့္တို႔ ရွိေနတတ္သည္။ ဘုရား၀င္းေလးက ေပ၁၅၀ပတ္လည္ထက္ မပို။
ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရစြပ္စြပ္ ျမက္စိမ္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး “မုန္း”တို႔ရဲ႕ ေျမနီလမ္းမႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အုတ္စေတြ ေဆြးေနသျဖင့္ အနည္းငယ္ပဲ႔ေနသည္႔ ဘုရား၀င္းအျပင္ဘက္က အုတ္ခုံစြန္းေပၚမွာ “မုန္း” ခဏ ထိုင္လိုက္သည္႔ အခ်ိန္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သရက္ေတာကို ျဖတ္ၿပီး လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။
“မင္း ပန္မယ္ဆိုရင္.. ကိုယ္ခူးေပးပါ့မယ္.. အခ်စ္ရယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ဒီပန္းကို မင္းတန္ဘိုးထားရမယ္ …”
“မင္း ဆိုမယ္ဆိုရင္.. ကိုယ္ေရးေပးပါ့မယ္.. အခ်စ္ရယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္း ခံစားတတ္မွကြယ္…”
“မုန္း” မ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္၏။ သက္ျပင္းေလးကို ခ်လိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမက္ပင္စိမ္းေတြ ေလတိုးသံ၊ လမ္းမက်ယ္ႀကီးေပၚက ဆိုက္ကားေတြ၊ ကားေတြရဲ႕အသံ၊ ခပ္တိုးတိုးလြင့္ပ်ံ႕လာတဲ႔ သီခ်င္းသံထဲမွာ အနည္းငယ္နစ္ေမ်ာသြားမိသည္။
“မုန္း”
ေနာက္မွ ကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္သံက မုန္းကို ရုတ္ကနဲမတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေစသည္။ ထိုင္ေနသည္႔ အုတ္ခုံစြန္းကေဆြးေနသျဖင့္ အုတ္အစအေသးေလးတစ္စ ညာဘက္ေျခေထာက္ေပၚတည္႔တည္႔ ထိုးက်သြားသည္။ နာလြန္းလို႔ ရင္ထဲက “အား” ကနဲ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္မိေသာ္လည္း အံႀကိတ္ထားရင္း သူ႕ကို ခပ္တည္တည္ၾကည္႔ေနလိုက္သည္။ နာက်င္သည္႔ေ၀ဒနာကို မခံႏိုင္လြန္း၍ ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ကိုအသာခၽြတ္ၿပီး ညာဘက္ေျခေထာက္ကို မသိမသာ ပြတ္ေနလိုက္သည္။ “မုန္း”မ်က္ႏွာ ရႈံ႕ေနသည္ကို ျမင္ၿပီး သူကလည္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။
အဲဒီေန႔က “မုန္း”တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တည္တည္ႀကီးစိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ၾကသည္။ ေလထဲမွာေတာ႔ ျမက္ပင္စိမ္းနံ႔၊ သရက္သီးနံ႔၊ ဗြက္နံ႔တို႔ ေရာယွက္ေနေလ၏။
♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫ ♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫
အေမ႔ရဲ႕ အသုပ္ဆိုင္ကေလးဟာ အရင္ကထက္ ပိုလို႔စည္းကားလာရသည္မွာ ေမာင့္ ရဲ႕ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတတ္မႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ အေမကေတာ႔ လက္မထပ္ရေသးခင္မွာ ဒီေလာက္ႀကီးတြဲေနဖို႔ မသင့္ဟု မုန္းကို ဆုံးမသြန္သင္သည္။
“ကိုယ္က မိန္းကေလး သမီးရဲ႕၊ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္တာ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုတယ္ မရွိဘူး”
ဆိုင္ကို သိပ္မလာေတာ႔ရန္ “မုန္း” တားေပမယ္႔ ေမာင္ ကေတာ႔ ဆိုင္မွာ “မုန္း”ရွိသည္႔အခ်ိန္ေကာ၊ “မုန္း” မရွိသည္႔ အခ်ိန္ေတြမွာပါ ရွိေနတတ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ မာမာကလည္း “မီးေသြးကုန္ေနလို႔” “အၾကမ္းအိုး အပိုေလး ခဏဌားပါဦး” “ဆန္ကာခဏယူမယ္ေနာ္” ဟု ဆိုကာ ဆိုင္သို႔ မၾကာခဏ လာေနတတ္သည္။ စကားေျပာရင္း မာမာက ေမာင့္ကို ပခုံးကိုပုတ္လိုက္၊ ေမာင့္အက်ီ ၤေနာက္စကိုဆြဲလိုက္၊ ရယ္ေမာရင္း ကိုယ္လုံးႏွင့္ ပခုံးႏွင့္တိုက္လိုက္ႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးေနတတ္လြန္းသည္။
ထုံးျဖဴျဖဴဘုရားေလးနားက အုတ္ခုံေလးမွာထိုင္ျဖစ္တဲ႔ေန႔က ေမာင္ ႏွင့္ မာမာ တို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက ဖက္လဲတကင္း မျဖစ္လြန္းဘူးလားဟု “မုန္း” ဆိုေတာ႔ ေမာင္က “မုန္း” ကို “သ၀န္တိုတတ္သည႔္ မိန္းကေလး” ဟု ခပ္ထတ္ထတ္ ေျပာေလ၏။ မုန္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေစ႔ကာ အေ၀းက သရက္ပင္စုေတြကို ၾကည္႔ေနခဲ႔သည္။
အဲဒီေန႔က အိမ္မျပန္ၾကခင္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာ ညိဳညက္ညက္ကို ေငးၾကည္႔ရင္း …
“ေမာင္ သိပ္လွတာပဲ ေနာ္…….” လို႔ ဆိုမိခဲ႔သည္။
“ေမာင့္ကို ခ်စ္တဲ႔ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ၾကည္႔လို႔ ျဖစ္မွာပါ” ဟု ေမာင္တိုးတိုးဆိုေတာ႔ မုန္း ေခါင္းငုံ႔ကာၿပဳံးေနခဲ႔မိ၏။
♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫ ♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫
ထိုေန႔က မိုးေတြသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ ဦးေလးဆီက ေခတၱဌားလာသည္႔ တေယာေလးကို မိုးေရစိုမွာစိုးလို႔ ရင္ခြင္မွာကပ္လွ်က္ တင္းတင္းၾကပ္ဖက္ထားရင္း ျပန္ေနက်လမ္းမဟုတ္ေသာ အျခားလမ္းမတစ္ခုအတိုင္း “မုန္း” အိမ္သို႔ ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႔သည္။ အေတာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာတြင္ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ သ႑ာန္ႏွစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟူေသာ အေတြးႏွင့္ မိုးေရေတြကိုျဖတ္ကာ စူးစိုက္ေသာ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ ၾကည္႔ေနမိသည္။ “မုန္း” ရင္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေသာေ၀ဒနာတစ္ခုကို ခံစားလာေနရသည္။ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေအာက္တြင္ ပူးကပ္လို႔ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္း ကာ ရယ္ကာေမာကာျဖင့္၊ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္သူက မိန္းကေလးျဖစ္သူ၏ ပခုံးကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း ေလွ်ာက္လာေနခဲ့ေသာသ႑ာန္ႏွစ္ခုသည္ “မုန္း” ႏွင့္ ရင္းႏွီးလြန္းရသူ ႏွစ္ဦး။
ထုံးျဖဴျဖဴဘုရားေလးနားက “မုန္း”ထိုင္ေနက် အုတ္ခုံကေလးက အရင္ေန႔ေတြကထက္ တစ္စစီပိုလို႔ေဆြးက်လာေနသေယာင္။ သရက္ပင္ေတြၾကားက ေက်းငွက္တို႔ကလည္း မိုးေတြ ဒီေလာက္ရြာေနတာေတာင္မွ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ဆူညံလြန္းသည္႔ ေန႔။
“မာမာနဲ႔ ေမာင္ လက္ေတာ႔မယ္”
“ေမာင့္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔”
ေမာင့္စကားသံေတြကို မုန္း မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းအားငယ္ရွက္ရြံ႕စိတ္ေတြကို အံႀကိတ္ထားရင္း တင္းခံထားခဲ႔မိေလသလာ။
“မုန္း” နဲ႔ ေမာင္တို႔ ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာေတြဟာ….
အေရးႀကီးေလာက္တဲ႔ အရာတစ္ခု …
တစ္ကယ္ကို မဟုတ္ခဲ႔ဘူးလားကြယ္…
♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫ ♫ ♥●••·˙˙·••●♥♫
အဲဒီေန႔က ေျမနီလမ္းႀကီးေဘးက ထည္ထည္၀ါ၀ါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲက ဓမၼာရုံတစ္ရုံထဲမွာ မဂၤလာေတးသံတို႔ လြင့္ပ်ံ႕ေနခဲ႔သည္။ ဓမၼာရုံအ၀င္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအုတ္နံရံေဘးက ဗြက္ထူထူလမ္းအစပ္နားမွာ ရပ္လာေသာ ဆလြန္းကားအခ်ိဳ႕လည္း ရွိသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ ပ်ိဳရြယ္ႀကီးငယ္အခ်ိဳ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲသို႔ ၾကြၾကြရြရြလွမ္းသြားၾကသည္။ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးကို ကာကြယ္ထားေသာအုတ္နံရံႀကီးႏွင့္ ေရေျမာင္းၾကားထဲက ေျမကြက္လပ္မွာ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္တို႔ကို အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားေသာက္ေနၾကေသာ ပိန္လိန္ေျခာက္ကပ္ေနေသာ အရိုးေပၚအေရတင္ ေခြး၀ဲစားတအုပ္စုလည္း ရွိေနသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီး ဂ်ိဳင္းၾကားညွပ္ထားေသာ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူတစ္ဦးက ကြမ္းတံေတြးကို ေခြးေတြဘက္သို႔ ပ်စ္ ကနဲ တစ္ခ်က္ေထြးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကို ၀င္သြားေတာ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရသည္႔ ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္က လန္႔သြားေသး၏။
ကနစိုးပင္ႀကီးနားက ေရေျမာင္းနားမွာ ေတာက္ေတာက္ပပ ထမီစကို စုကိုင္၍ “မုန္း” ရပ္ေနခဲ႔သည္။ “မုန္း” ရဲ႕ ဖိနပ္ေလးကလည္း ေရႊနားကြပ္ဖိနပ္ကေလး၊ ေျခသည္းေလးေတြကို ပန္းေရာင္ဆိုးထားလိုက္ေသးသည္။ ေျခေထာက္ကိုငုံ႔ၾကည္႔ရင္း ေျမာင္းထဲကေရေတြကို ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ေရေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီေန႔မွာ စီးဆင္းေနပါလား။ မိလႅာေရာင္သန္းေနေသာ ေရေတြက ဘယ္ေနရာမွာ အဆုံးသတ္သြားမည္နည္း။ ျမင္ေနက် ဖားကေလးေကာ ဘယ္ေရာက္ေနလည္းကြယ္။ ကူးခတ္လို႔ အေ၀းကိုထြက္သြားၿပီလား။ ျမင္ေနက် ကတၱီပါဖိနပ္ျပတ္ကေလးကေတာ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို ကုပ္တြယ္ထားဆဲ။ ဒါေပမယ္႔ စီးဆင္းေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ေျမာင္းထဲကေရေတြကို ဘယ္လိုအံတုမည္လဲ။ ပု႑ရိက္ပန္းနီနီေလးေတြကေတာ႔ ေနေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေအာက္မွာ ယိမ္းကေနသည္။ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ကို ဖ်တ္ကနဲ ခူးယူလိုက္ကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ၀တ္ရည္ေလးကို အရင္အတိုင္း စုတ္လိုက္မိသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ၀တ္ရည္ေလးေတြက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ေကာင္အတြက္သာမက “မုန္း” အတြက္ပါ ခ်ိဳအီေမႊးထုံလို႔။
“ဟဲ႔.. ေၾသာ္… ဒီေကာင္မေလး၊ မဂၤလာေဆာင္ေနာက္က်ေတာ႔မယ္၊ ကားေပၚတက္ေတာ႔ေလ”
“အေမကလည္း ဒီနားနဲ႔ ဟိုနားကို ကားနဲ႔သြားရဦးမယ္၊ ရွက္တယ္”
“ဟဲ႔… သတို႔သမီးက သတို႔သမီးလိုေနစမ္း၊ နင္ ကေလးစိတ္ဘယ္ေတာ႔ ေပ်ာက္မွာလဲ။ တက္ေတာ႔ ေမာင္ၾကည္စိန္ေကာ ဧည့္သည္ေတြပါ ေစာင့္ေနေတာ႔မယ္၊ တက္တက္”
“မုန္း” ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကားထဲသို႔၀င္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။
ဘယ္ကမွန္းမသိေသာ ေရဒီယိုအခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က လြမ္းေမာဘြယ္ရာ လြင့္ပ်ံလာေနသည္။ ကနစိုးပင္ႀကီးထဲမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က တက်စ္က်စ္အသံေပးလို႔။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက ဓမၼာရုံထဲမွာ “ေရခဲစက္ပိုင္ရွင္သူေဌးသား ေမာင္ၾကည္စိန္ႏွင့္ မမိမိမုန္းတို႔၏ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲ” ဆိုသည္႔ ေရႊေဖာက္စာတမ္းႀကီးက ၀င့္ထည္စြာ တလြင့္လြင့္ ရွိေနမည္လား။
ကားထဲသို႔ ၀င္မထိုင္မွီလိုက္ခင္ေလးမွာ ေရေျမာင္းထဲကို “မုန္း” ငုံ႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ ေရေျမာင္းထဲမွာ ကနစိုးသီးအေၾကြတစ္လုံးႏွင့္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ျပတ္တစ္ဖက္ အိပဲ႔ပဲ႔ႏွင့္ အေ၀းကို စီးေမ်ာသြားေနေလေတာ႔သည္။
တစ္ကယ္ဆို…
လူသူမသိ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကြသြားတဲ႔
ကနစိုးသီးကေလးတစ္လုံးဟာ
ေရမကူးတတ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလး တစ္ေကာင္အတြက္
အားကိုးခိုတြယ္ရာႀကီးပါ..
ကနစိုးသီးကေလး ပုပ္အဲ႔လို႔ မသြားခင္ထိေပါ့ကြယ္…။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္…..
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့

P Please consider the environment before printing this page

24 Comments »

  1. မဂၤလာပါ…
    သီခ်င္းေတြလာ နားေထာင္ျကပါဦးခင္ဗ်ာ….
    Myanmar Online Music: MyanmarOnlineMusic.Com
    အားလံုးကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္..
    ေက်းဇူးပါ…
    Comment by Myanmar Online Music — January 25, 2012 @ 7:25 pm
  2. ႏူးညံ့လြန္းလွတဲ့အေရးအသားေလးနဲ႕ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲဗ်ာ….
    ခင္မင္လ်က္
    ေန၀သန္
    Comment by ေန၀သန္ — January 25, 2012 @ 7:26 pm
  3. “အနည္းဆုံး ဖား တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ငါ့ကို ေၾကာက္ေသးတယ္”
    ♥♫ ♥♫
    အမ အဲဒိစာေၾကာင္းေလးကိုသေဘာက်တယ္
    ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္လံုးလည္း အရမ္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္ အမ
    ေက်းဇူးပါေနာ္ စာဖတ္ခြင့္ရလို႔
    Comment by Khin — January 25, 2012 @ 9:21 pm
  4. မေလး .. တကြက္ခ်င္းျမင္ေယာင္သြားတယ္ .. း)
    ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္ …..
    Comment by မိုးခါး — January 25, 2012 @ 9:23 pm
  5. မေလးရဲ႕ အေရးအသားက descriptive ျဖစ္လိုက္တာ..။ အဲဒီမုန္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ( ပဲမ်ားရမွာ ပ်င္းပံုရတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ) ျပင္ပပံုစံကို၊ သူမရဲ႕ ရိုးသန္႕ လွပတဲ့ အတြင္းပံုစံ ( ႏွလံုးသား ) ကို၊ သူမအေမ့ရဲ႕ ပံုစံကို၊ ျမန္မာျပည္က ျမင္ဖူးေနက် ရပ္ကြက္ကေလးတခုကို၊ ရပ္ကြက္ထဲေနသူေတြရဲ႕ ဘဝေတြကို မ်က္စိေရွ႕မွာ တခန္းျပီးတခန္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ျမင္ေနရတယ္။ မုန္းရဲ႕ “ငယ္ရြယ္ျပီး သန္႕ရွင္းလွပတဲ့ အခ်စ္” ဖူးပြင့္လာပံုကို ေရးျပထားတာက လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝတၳဳလည္း မေလးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဝတၱဳမ်ား စာရင္းထဲ ပါဦးမွာပါပဲ။ တခုပဲ ရွိတယ္။ ဒီပိုစ့္က အေရးအသား အင္မတန္ လွပေပမဲ့ ဘဝႏုႏုနယ္နယ္ေလးတခု ရိုမန္တစ္ဆန္ဆန္ မလွပလိုက္ရဘဲ ( ပန္းကေလးတပြင့္ သက္တမ္း ရွိသေလာက္ မပြင့္ဖူးလိုက္ရဘဲ )၊ ဘဝဆန္ဆန္ ( အသီးသီးဖို႕ ) ပြင့္လႊာ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ ခပ္ေစာေစာ ေၾကြလိုက္ရတာကို ေတာ့ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဘဝဟာ ဒီလိုပါပဲေလ” လို႕ ေတြးမိပါတယ္။
    Comment by ျပည္ေကာင္းေအာင္ — January 25, 2012 @ 10:09 pm
  6. ေျမာင္းေသထဲမွာ ေမွ်ာသြားတယ္ မေလး၊
    အားေပးလ်က္
    ခ်ိဳခ
    Comment by ခ်ိဳခ — January 25, 2012 @ 11:35 pm
  7. ဒီ၀တၳဳထဲမွာ မိုးေငြ႔ဆိုတဲ႔ အသံုးႏႈန္းေလး ႏွစ္ေနရာေတြ႔လိုက္မယ္ မေလး…။ ဇာတ္လမ္းေလးသိပ္ေကာင္းတယ္…။
    Comment by မိုးေငြ႔ — January 26, 2012 @ 12:36 am
  8. မေလးရဲ႕စာသားေလးထဲက ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကို မုန္းလိုက္တာ …. း(
    အနည္းဆံုး ဖားတေကာင္ကေတာ့ ငါ့ကိုေၾကာက္ေသးတယ္ …
    Comment by မီးငယ္ — January 26, 2012 @ 1:04 am
  9. ပန္းကေလးရယ္ ..
    ကနစိုးသီးေလးရယ္ ..
    ေျမာင္းေသထဲ ေမ်ာေနတဲ့ ကတၱီပါ ဖိနပ္ေလးတဖက္ရယ္ …
    နိမိတ္ပံုေလးေတြလိုပဲ။
    မေလး၀တၳဳထဲမွာ မုန္းနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားတယ္။
    Comment by MDW — January 26, 2012 @ 7:36 am
  10. ‘ကနစိုးသီးကေလးတစ္လုံးဟာေရမကူးတတ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလး တစ္ေကာင္အတြက္အားကိုးခိုတြယ္ရာႀကီးပါ’တဲ့။
    ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္ေလးကလည္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးမို႔ဖတ္ရတာေက်နပ္တယ္ မေလးေရ။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္
    Comment by အန္တီတင့္ — January 26, 2012 @ 7:40 am
  11. ရင္ထဲမွာ ဘာလိုလိုၾကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ း( ဟင့္…၀မ္းနည္းတယ္။
    Comment by Tom — January 26, 2012 @ 1:17 pm
  12. ၾကိဳက္တယ္။ နဂိုလ္ကတည္းကေမာင္ၾကည္စိန္နဲ႕ ရေစခ်င္ေနတာ အဟီး။ ေရမကူးတတ္တဲ့ပိုးေတာင္ေလးျဖစ္ခ်င္တယ္။ ကနစိုသီးစားခ်င္လို႕ ။ ဒီမွာေစ်းၾကီးတဲ့အသီးေတြ မေရးပါနဲ႕ ဆရာမရယ္။ Henlong မွာ တေပါင္ ရ.၉၉ မို႕ မစားနိုင္ဘူး။
    Comment by ထိပ္ထား — January 26, 2012 @ 7:13 pm
  13. I want Mone to meet another good guy (not Ko Kyi Sein)..
    Comment by Theingar Kyaw — January 27, 2012 @ 4:11 am
  14. လြမ္းၿပီး က်န္ခဲ့တယ္ မေလးေရ။
    Comment by ponyate — January 28, 2012 @ 10:36 pm
  15. လက္ေတြ ့ဘဝဆန္တာမို ့ ၾကိ ုက္တယ္..
    Comment by စန္းထြန္း — January 28, 2012 @ 10:53 pm
  16. မေလးေရ..
    ခ်စ္သူ႔အိမ္ကုိ ဖတ္တုန္းက ခံစားခ်က္လုိမ်ိဳးေလး ျပန္ရလုိက္သလုိပဲ။ ဒီတစ္ပုဒ္လည္း မေလးရဲ႕ master piece စာရင္းဝင္ထဲထည့္ပါရေစ။ သရုပ္ေဖာ္ထားတာေလးေတြ လွလြန္းလုိ႔
    Comment by ပန္းခ်ီ — January 29, 2012 @ 5:44 pm
  17. ပန္းကေလးေတြရယ္ ကတၱီပါဖိနပ္ျပတ္ကေလးရယ္ မစီးခ်င္စီးခ်င္ စီးဆင္းေနရတဲ့ေျမာင္းေရေလးရယ္ တိတ္တိတ္ေလးေၾကြက်သြားတဲ့ကနစိုးသီးေလးေပၚ တြဲခိုပါသြားမယ့္ေရမကူးတတ္တဲ့ပိုးေကာင္ငယ္ေလးရယ္… ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆႏၵနဲ႔ဘယ္ေသာအခါမွ ထပ္တူမက်ႏိုင္တဲ့ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ့ဘ၀ဆိုတာကို နားလည္ခံစားရင္း….
    မေလးရဲ႕ ၀တၳဳတိုအေရးအသားေလးေတြကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ း))
    Comment by မအိမ္သူ — January 29, 2012 @ 7:18 pm
  18. ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ဗ်
    .net ကို လုပ္ထားတဲ့ ပံုစံေလးလည္း သေဘာက်ပါတယ္
    အဲဒါေလး ျပန္ရွင္လာတာလား ???

    Comment by ေဒါင္းေသေခ်ာင္းမွာ ေပ်ာ္သည့္ က်ား — January 31, 2012 @ 3:27 am
  19. ေသသြားတဲ႔ အရာတစ္ခုက ျပန္ရွင္တတ္လို႔လား အဘရယ္… ???
    “ေဒါ႔နက္” ကို ကိုယ္႔ကိုယ္တိုင္ (ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ) ႀကိဳးစား၍ တည္ေဆာက္ထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္ရွင္…
    Comment by မေလး — January 31, 2012 @ 9:46 am
  20. ေမာင္က ဘာျဖစ္လုိ႔ မာမာနဲ႔ လက္ထပ္သြားရတာလဲကုိ သိခ်င္ေနလုိ႔ မတင္မက်ျဖစ္သြားတယ္ မေလး။ :-/
    Comment by ဇြန္မုိးစက္ — February 7, 2012 @ 1:50 am
  21. ဇြန္ — ေမာင္ေမာင္က မာမာနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ႔မယ္ပဲ ေျပာသြားတာ၊ တကယ္လက္ထပ္သြားတာက မုန္းနဲ႔ကိုၾကည္စိန္ရယ္ပါ…
    Comment by မေလး — February 8, 2012 @ 1:13 am
  22. ေၾသာ္… ဂလုိလား… ဒီတစ္ခါ အဓိပၸာယ္လြဲသြားတယ္
    Comment by ဇြန္မုိးစက္ — February 9, 2012 @ 12:28 am
  23. ဇြန္ လဲြဖတ္မိတာကုိ ေျပာတာေနာ္။ မေလး လြဲတာဟုတ္ဘူး။
    Comment by ဇြန္မုိးစက္ — February 9, 2012 @ 12:29 am
  24. အရမ္းေကာင္းတာပဲ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။
    ခံစားခ်က္ရွိလိူ့လားမသိဘူး။
    ေနာက္လည္းဒီလိုမ်ိဳး ေရးပါေနာ္။
    Comment by lamin — September 24, 2012 @ 2:08 am