အဲဒီနေ့က မောင်နဲ့ကျမ မြို့ထဲကအပြန်.. အိမ်ခြေမဲ့တွေ၊
မူးယစ်ဆေးသုံးစွဲသူတွေ ရှိနေတတ်တဲ့ လမ်းလေးပေါ်က ဖြတ်လျှောက်ခဲ့တယ်။
ကျမက အဲဒီလမ်းက မပြန်ချင်ပါဘူး။
မောင် က...
"ဒီလိုလမ်းတွေကိုလည်း သွားတတ်ရမယ်" ဆိုလို့ .. မလိုက်ချင်
လိုက်ချင်နဲ့ မောင့်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လို့
လိုက်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား... မောင်။
မောင်က ကားလမ်းကူးရင်လည်း စိမ်ပြေနပြေ ကူးနေသေးတာ....
ကျမကတော့ ကားလမ်းကူးရင် အမြန်ကူးတာကို.... ဘာလို့ဒီလောက်ကြောက်နေတာလဲလို့ မေးသေးတာ မဟုတ်လား.... တစ်ကယ်ဆို ကျမက မြန်မာပြည်က အခုမှ ရောက်လာတဲ့ သူတစ်ယောက်ဆိုတာ မောင် မေ့နေလို့များလား.... ကျမကလည်း မောင် ကားလမ်းကူးတာ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အေးဆေးနေတာလဲလို့ အံ့တွေသြနေမိသေးတာလေ.....
တစ်နေရာရောက်တော့ ဆိုင်းဘုတ် လှလှလေးတစ်ခုမှာ မူးယစ်ဆေးသုံးစွဲသူတွေ
Overdose ဖြစ်ခဲ့ရင် သုံးဖို့အတွက် အသက်ကယ်ဆေးလေးတွေဖြစ်တဲ့
naloxone ဆေးနဲ့ အပ်တွေကို ဘူးလေးတွေထဲ ထည့်ပြီး ချိတ်ထားပေးတာကို.တွေ့ခဲ့ရတယ်။
