ေရကန္ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ႔ အနားယူလွဲေလ်ာင္းႏိုင္တဲ႔ ႀကိမ္ခုံေတြရွိတယ္။ ႀကိမ္ခုံေတြဟာ အေရာင္လဲေတာက္ပသစ္လြင္ေနေသးတယ္။ အဲဒီႀကိမ္ခုံတန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ႔ အုန္းပင္ေတြ၊ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ေတြ၊ အစိမ္းေရာင္အရြက္ဖားဖား အပင္ေတြတန္းစီေနတာ။ အခ်ိဳ႔အပင္ေတြဟာဆိုရင္ အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြကိုေတာင္ လွလွပပ ဝါးၿမိဳေတာ႔ မေယာင္။
ညေမွာင္လာၿပီမို႔ လူရွင္းေနၿပီ။ ကိုယ္ကလဲ လူရွင္းခ်ိန္ကို တမင္ေရြးၿပီးဆင္းလာခဲ႔တာပဲေလ။
ကိုယ္ေျခလွမ္းေနတဲ႔ေနရာက ၁၈၀၀ခုႏွစ္ေလာက္ကပုံစံမ်ိဳးမီးတိုင္တစ္ခုအနားကို။ အဲဒီမီးတိုင္နားမွာ အစိမ္းေရာင္အရြက္ဖားဖားအပင္တစ္ပင္က ေဝေဝဆာဆာအုပ္မိုးေနေသးတာ။ မီးတိုင္ကို အဲဒီအပင္က အုပ္မိုးဝါးယူဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလး၊ သူ႔ကိုဝါးၿမိဳဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ႔ အဲဒီအပင္ကို မီးတိုင္က သူ႔အလင္းနဲ႔ပိုလင္းေစေနတာလား။
အဲဒီအစိမ္းေရာင္အပင္ေအာက္က ႀကိမ္ခုံမွာ အသာေလးလွဲေလ်ာင္းလိုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ေဆးလိပ္နဲ႔မီးျခစ္ကို အဆင္သင့္ျပင္လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ကို ႏွစ္သက္လြန္းေပမယ္႔ ဘဝမွာ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ထက္ ပိုၿပီးေဆးလိပ္မေသာက္ခဲ႔သူ။
တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဒီေရကန္အနားကိုေရာက္လာတုန္းကေတာ႔ စိတ္လႈပ္ရွားသလိုလိုျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ညကလွပလြန္းေနေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္အလွမွာ ခဏေတာ႔ယစ္မူးလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိလိုက္တယ္။
ဘယ္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပိတ္ခါနီးေအာက္ထပ္စားေသာက္ဆိုင္က ပန္းကန္ခြက္ေယာက္သိမ္းဆည္းသံ သဲ႔သဲ႔။ စားပြဲထိုးႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ေလာက္က ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ခ်ခင္းထားတဲ႔ စားပြဲေတြေပၚက ပန္းကန္ေတြနဲ႔ စားပြဲခင္းျဖဴျဖဴေတြကို သိမ္းဆည္းေနၾကတာ။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကိုလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားအုပ္စု တစ္စုထိုင္ေနၾကေသးတယ္။
ညာဘက္ကအေပၚ တတိယထပ္က အားကစားရုံထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ အားကစားလုပ္ေနတာ လွမ္းေတြ႔လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီအေရွ႕ဘက္ ဒုတိယထပ္မွာရွိတဲ႔ ေနာက္ထပ္စားေသာက္ဆိုင္ဝရံတာေပၚမွာေတာ႔ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးေတြလင္းေနၿပီး ကိုယ္လို ေအးေအးေဆးေဆးတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ရင္း ညအလွကိုေငးေနသူတစ္ေယာက္ကိုလည္း ျမင္လိုက္တယ္။
အေဆာက္အဦးရဲ႕အလင္းေရာင္သဲ႔သဲ႔နဲ႔ ကန္ေဘာင္ပတ္လည္မီးတိုင္ဆီက အလင္းေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ေလးေတြဟာ နက္ေမွာင္ျပာလြင္တဲ႔ေရကန္ထဲမွာ ကူးခတ္ကခုန္ေနၾကေသးတာ။
ေဆးလိပ္ကို မီးမညွိခင္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိတယ္။
ကုိယ္… ရင္ခုန္သြားသလား…။
ကိုယ္ခ်စ္ေနရသူကို လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရသလို၊ ခ်စ္သူကုိ သူမသိေအာင္ ခိုးလို႔လိုက္ရွာေနတုန္း ေနာက္မွာေရာက္ေနလို႔ ရွက္ရြံ႕သြားရသလို၊ ကိုယ္ခ်စ္ရသူက သူ႔ခ်စ္သူကို ဂရုစိုက္ေနတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကျမင္လိုက္ရလို႔ သူတို႔အတြက္ၾကည္ႏူးရေပမယ္႔ ကိုယ္႔အတြက္ကေတာ႔ လွမ္းမမီွတဲ႔ပန္းအတြက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးမသိမသာတြန္႔ရုံ ႀကိတ္ၿပဳံးရင္း သူတို႔အတြက္ၾကည္ႏူးရင္း ကိုယ္႔အတြက္ တိတ္တိတ္ကေလး ေၾကကြဲတယ္ဆိုရုံေလးေၾကြကြဲရတဲ႔ခံစားခ်က္။ အဲသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး။
ကိုယ္ျမင္လိုက္ရတာက… အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ေတြမွာ ရွာမွရွားတဲ႔အရာေတြ၊ ေႏြလယ္ေရာက္တာေတာင္မွ သူတို႔ကိုျမင္ခ်င္ရင္ မနက္ သုံးနာရီေလာက္ထၾကည္႔မွ ျမင္ရတတ္တဲ႔အရာေတြ…၊ ကိုယ္ျမင္ေနရတာက … နဂါးေငြ႔တန္းထဲမွာမွ လင္းတတ္တဲ႔ ၾကယ္စုေတြ။
အဲဒီၾကယ္ေတြကေတာ႔……
ညီအစ္မခုႏွစ္ေဖာ္လို႔ အမည္ရတဲ႔ ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္စု၊ ၾကယ္သစ္ေတြေမြးဖြားရာ အိုရီယြန္ခါးပတ္လို႔ေခၚတဲ႔ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္စု၊ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္စုေတြ ၾကယ္စုေတြ…။
ကိုယ္လက္ထဲမွာ ဖြဖြေလးကိုင္ထားတဲ႔ေဆးလိပ္ကို မီးညွိဖို႕ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ညာဘက္ေျခေထာက္ကိုေထာင္၊ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကိုခ်ၿပီး ဟန္နဲ႔လွဲအိပ္ေနတဲ႔ကိုယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ခံစားခ်က္အျပည္႔နဲ႔ေပါ့။ တစ္ကယ္ဆို ေဆာင္းေလက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္လာေနတာ။ ေဆးလိပ္ကိုႏွစ္သက္လြန္းေပမယ္႔ ေဆးလိပ္မေသာက္သူမို႔ မီးျခစ္ေတာင္အျဖစ္ရွိေအာင္ မျခစ္တတ္တာလား၊ ေဆာင္းေလကပဲ ၾကမ္းလို႔ေလလား။ မီးကမေတာက္ဘူး။ သုံးေလးခါျခစ္လို႔ မီးေတာက္တဲ႔အခါမွာလည္း ေဆးလိပ္မွာ မီးမစြဲဘူး။ အခါခါႀကိဳးစားတယ္။ မီးမစြဲဘဲ အေငြ႔ေတြထလာလို႔ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို မသိမသာေဝ႔ဝဲၾကည္႔လိုက္မိေသးတယ္။ ၁၅ႏွစ္ေလာက္က မိဘမသိေအာင္ ဝရံတာထြက္ၿပီး ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္တာထက္ဆိုးေနတဲ႔အျဖစ္။
အစ္ကို႔ေဆးလိပ္ဘူးထဲက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ယူၿပီး ဝရံတာမွာ ခိုးေသာက္ခဲ႔ဖူးစဥ္ကေပါ့။ ပထမဆုံးအေတြ႔အႀကဳံမို႔ စူးစူးရွရွနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲအထိ တိုးဝင္သြားတာမ်ား၊ မ်က္ရည္ေတြဘာေတြေတာင္ဝဲၿပီး အသက္ရႈရပ္သြားေတာ႔မလားေတာင္ ထင္ခဲ႔မိေသးတာ။ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ခံစားခဲ႔ရတာမ်ားဆိုတာ…။
တစ္ကယ္ေတာ႔ ေဆးလိပ္ဟာ ေရာဂါသာ မေပးဘူးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းတဲ႔ အရာတစ္ခုပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိရတဲ႔ အခ်ိန္ဟာ ၿငိမ္ဆိမ္လြန္းလွတာေပါ့။ အေတြးေတြကိုလည္း ပိုၿပီး ကြန္႔ျမဴးေစတတ္ေသးတာ။ ေကာင္းကင္ယံကို လြင့္တက္သြားတဲ႔ အေငြ႔အလိပ္လိပ္ေလးေတြက ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္နဲ႔ေတာင္ တူေနေသးတာ၊ ေလၿငိမ္ေနတဲ႔ အခါမ်ားဆို ကြင္းကေလးေတြလုပ္ မႈတ္ထုတ္လို႔ ကစားလို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ သိပ္မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ ကြင္းကေလးေတြ မျဖစ္ဘဲ အမွ်င္တန္းေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တာ။ စိတ္အစဥ္ကလည္း အေငြ႔မွ်င္ေလးေတြလိုပဲ တလြင့္လြင့္နဲ႔ လြင့္တက္ျမင့္ပ်ံ….။
တစ္ခါတေလလည္း ခ်စ္သူကိုေဘးမွာထားလို႔ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေဆးလိပ္ကိုယ္စီေသာက္ရင္း ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးၾကည္႔ေနရတာမ်ိဳး၊ ပင္လယ္လိႈင္းသံေတြကို နားစြင့္ေနရတာမ်ိဳး ေနၾကည္႔ဖူးခ်င္တာ...။
ကိုယ္ဟာ အေဖ႔ဆီက အစ္ကိုေတြဆီက ေဆးလိပ္ကေလးေတြကို သူတို႔မသိေအာင္ ယူၿပီး တိတ္တဆိတ္ဖြာခဲ႔ဖူးတယ္။ ညညလသာရင္ ဝရံတာထြက္ၿပီး ဂစ္တာေလးကို ရင္ခြင့္ပိုက္လို႔၊ လမင္းႀကီးဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြကို ဖြာၾကည္႔ဖူးတယ္။ လမင္းႀကီးက သူ႔အလင္းေရာင္ေတြကို ကိုယ္႔အတြက္.. ပိုၿပီးေတာက္ပေပးေနသလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ လမင္းႀကီးရွိရာအရပ္ကို သရက္ရြက္ေတြၾကားက တိုးေဝွ႔ထြက္ခြာသြားတာကို ၾကည္႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔လည္း ထိုင္ၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္။
အဲသလိုနဲ႔… ေဆးလိပ္နံ႔ကို … ညညဝရံတာမွာ ခိုးရႈေနမိတဲ႔ ကိုယ္႔အျဖစ္ကို စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ႔ မိဘေတြက သိသြားခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေျပာဆိုသံေတြ.. ဆူပူမႈေတြရဲ႕ အဆုံးမွာ….
“ကတိေပးပါတယ္…၊ ေနာက္တစ္ခါ ေဆးလိပ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မထိေတာ႔ပါဘူး၊ အသက္ ၃၀ ေရာက္တဲ႔အထိ မထိပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္”
ရြဲ႕တာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ မိဘကိုျပန္ေျပာတာလည္း မဟုတ္တဲ႔၊ တစ္ကယ္ကို ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသားပုံစံနဲ႔၊ ေအးေဆးတဲ႔ ကိုယ္႔ေလသံအဆုံးမွာ… ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြကို အခုထိ ျမင္ေယာင္ေနမိဆဲပဲ။
ကိုယ္႔ဘဝရဲ႕ စိတ္အညစ္ရဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္ဖူးပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစြဲတလန္းေတာ႔ မေသာက္ဘူး။ စြဲလန္းမိမွာကို သိေနတာမို႔လည္း ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အခြင့္မေပးတာလည္း ပါတယ္။ အခုလို တစ္ေယာက္တည္းစိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနခ်ိန္မွာ ေသာက္ျဖစ္တာမ်ိဳးကေတာ႔ ရွားမွရွားေပါ့။
အခုလည္း ေဆးလိပ္မီးညွိေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနတာ။ လူေတြျမင္မွာ ရွက္သလိုလိုျဖစ္ေနမိေပမယ္႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူေျခတိတ္ဆိတ္ၿပီး အားလုံးကလည္း ကိုယ္႔အာရုံေတြနဲ႔ကိုယ္မို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ မီးေတာက္ဖို႔ အခါခါထပ္ႀကိဳးစားၾကည္႔ေတာ႔မွ မီးစြဲေတာ႔တယ္။
မီးခိုးေငြ႔ေလးေတြ လြန္႔လူးပ်ံတက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ညာဘက္ေလွကားထစ္ေတြရဲ႕အေပၚဘက္ ဇာတ္စင္ျမင့္ရွိတဲ႔ ေနရာကေန ေခတ္ေဟာင္းေတးတစ္ပုဒ္က လြင့္ပ်ံလာတယ္။ ဇာတ္စင္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ႔ ေနရာကေန မျမင္ရပါဘူး။ ဇတ္စင္က ေရပန္းေတြနဲ႔ ေက်ာက္ေလွကားထစ္ေတြရဲ႕အျမင့္ ဟိုးအေပၚဘက္မွာ။ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ျမန္မာတူရိယာေတြနဲ႔ တီးခတ္တဲ႔ ျမန္မာ႔သီခ်င္းေတြလြင့္ပ်ံလာေနက် အခ်ိန္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဆင္အကေတြေတာင္ ရွိလိုက္ေသးတယ္။ ျမန္႔မာရိုးရာကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားစုေနတဲ႔ ဒီဟိုတယ္မွာ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈအခ်ိဳ႕ကို ေဝမွ်ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာကို ေက်နပ္မိသလိုပါပဲ။
ေတးသီခ်င္းသံေတြကို နားေထာင္ေနရင္း ေဆးလိပ္ေလးကို နႈတ္ခမ္းနဲ႔ထိကပ္ထားရင္း… ဒီေဆးလိပ္ေလးကို ကုန္သြားမွာစိုးေနမိတယ္။
တစ္ကယ္ဆို ကိုယ္႔အျဖစ္က ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနေသးတာ။ ေဆးလိပ္သာ ေသာက္ခ်င္တာ ေဆးလိပ္က မရွိလို႔ ညေနတုန္းက လာလည္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေတာင္းထားလိုက္တာပဲ။ ‘နင့္ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ ငါ့ေပးဟာ’ လို႔…။
သူကလည္း တစ္လိပ္ပဲ ေပးခဲ႔တယ္။ မ်က္လုံတစ္ခ်က္ျပဴးၾကည္႔ရုံပဲ ဘာတစ္ခြန္းမွေတာ႔ မေျပာ၊ မေမးပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕မီးျခစ္ကိုပါ အလိုက္တသိေပးထားခဲ႔လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
ေရကန္ထဲက ျပာလဲ႔လဲ႔ေရေတြ ေဆာင္းညေလအေဝွ႔မွာ လြန္႔လူးေနတာ၊ ေကာင္းကင္ၾကယ္ေတြက ခပ္ေဝးေဝးကလြင့္ပ်ံလာတဲ႔ ညေတးေတြနဲ႔အတူ ကခုန္ျမဴးတူးေနတာကို ေငးရင္း……
ကိုယ္ႏွစ္သက္ေပမယ္႔ မစြဲခ်င္လို႔..
စြဲမွာကိုသိေနလို႔ ….
အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးမွာပဲေနရတဲ႔ …
ေဆးလိပ္ကေလးကို….
ႏႈတ္ခမ္းမွာ ဖိကပ္ထားရင္း……..
၂၀ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၆
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့
No comments:
Post a Comment