မိေတာႏွင့္ အမွတ္တရ ေသာႀကၤာ၁၃

၁၃ ဂဏန္း က်တဲ႔ ေသာႀကၤာရက္ဆိုရင္ လူေတြက မေကာင္းတဲ႔ရက္အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီဘက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လူအခ်ိဳ႕ဟာ ၁၃ ဂဏန္းကိုလည္း မႏွစ္သက္ဘူး၊စီးပြားေရးသမားေတြက စီးပြားေရးတစ္ခုခုစလုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေသာႀကၤာေန႔ကို မေရြးဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ေသာၾကၤာ ၁၃နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးအျမင္ေတြရွိတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ၁၂ ဂဏန္းဟာ ၿပီးျပည္႔စုံျခင္းကို ျပတယ္။

တစ္ႏွစ္မွာ ၁၂ လရွိတယ္၊ နကၡတ္ ၁၂ခု၊ နာရီေတြဟာ ၁၂ မွာဆုံးတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ၁ ကေန ျပန္စတယ္၊ သခင္ခရစ္ေတာ္မွာ တမန္ေတာ္ ၁၂ ပါးရွိတယ္၊ အစၥေရးလူမ်ိဳး ၁၂ မ်ိဳး စသျဖင့္ ၁၂ ဂဏန္းဟာ ၿပီးျပည္႔စုံမႈကို ျပတဲ႔အတြက္၊ ၁၃ ဟာ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုကေန ေသြဖယ္ေနလို႔ လို႔ ဆိုၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕ကလည္း Thomas W. Lawson ရဲ႕ နာမယ္ႀကီး ဝတၳဳျဖစ္တဲ႔ Friday, the Thirteenth ေၾကာင့္ လူေတြက တစ္စခန္းထတာလို႔ ဆိုသလို၊ ေသာႀကၤာေန႔မွာ သခင္ခရစ္ေတာ္ကို ကားစင္တင္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔မို႔လို႔လည္း ထိတ္လန္႔ၾကရာမွ အစျပဳၿပီး စြဲလာတာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ မွ Dan Brown ရဲ႕ The Da Vinci Code ဝတၳဳကလည္း ေသာႀကၤာေန႔၁၃ ရက္ကို ပိုမိုထိတ္လန္႔ေစေအာင္ ျပဳတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

အဲသလို အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားထဲမွာ ေစာေစာအိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ရုံးကို လာခဲ႔တယ္။ အိမ္ကမထြက္ခင္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းရယ္၊ ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္စုရယ္၊ မာက်ဴရီၿဂိဳလ္ရယ္က လင္းလက္ေတာက္ပေနလိုက္တာ ဆိုတာ… မိေတာမွာ တခဏတာ ေငးေမာေတြေဝမိသြားတယ္၊ သဘာဝအလွမွာ နစ္ေမ်ာသြားမိတယ္။




တစ္ကယ္ဆို မိေတာ အိပ္ေရးပ်က္တာ ၂ည ရွိၿပီ။ ေႏြကုန္ေဆာင္းဦးကာလမွာေတာင္ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ႔ ဘုရားစူးကေနဒါမွာ ညစဥ္ လူးလိမ့္ေနရတယ္။ ၂ရက္လုံးေပါင္းမွ ၆ နာရီပဲ အိပ္ရေသးတာမို႔ မိေတာ စိတ္ကတိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ရုံးေရာက္ေတာ႔ မနက္ ေျခာက္နာရီကေန ရွစ္နာရီထိ အလုပ္လုပ္ရင္း၊ ေရးလက္စ စာေလးကို ေခါင္းထဲစီခ်ရင္း စိတ္လက္ၾကည္သာေနေပမယ္႔၊ ရွစ္နာရီထိုးတာနဲ႔ စိတ္တိုစရာက တန္းစီလာေတာ႔တယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ ေအာက္မွာ ေကာ္ဖီဆင္းယူတုန္း သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးဆိုင္က စာဖိုမွဴးတစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေတြ လာေမးေနျပန္တယ္။
‘မင္းတို႔ တိုင္းျပည္က သြားလည္ရင္ လုံၿခဳံမႈ ရွိပါတယ္ေနာ္၊ ငါသြားလည္ခ်င္လို႔၊ ဒါေပမယ္႔ စဥ္းစားေနရတယ္၊ ခိုးမႈ လုမႈေတြ၊ ရိုက္မႈေတြမ်ား ရွိသလားလို႔’
‘ဒါကေတာ႔ မင္းဘယ္ေနရာသြားလဲ ေပၚ မူတည္ပါတယ္၊ ေတာ္ရုံကေတာ႔ ဘယ္သူမွ မလုပါဘူး’ လို႔ မိေတာ ေျဖလိုက္တယ္။ ႀကိဳးစားၿပီး ေကာင္းေကာင္းေျဖေပမယ္႔ စာဖိုမွဴးေမးတာကို မႀကိဳက္တဲ႔ ေလသံ ထြက္ေနတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ ၂နာရီထိုးေတာ႔ ဘယ္သူ႔ေဟာက္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ဆရာသမား (အမ်ိဳးသမီး) အခန္းထဲ ဝင္ခ်သြားတယ္။ အလုပ္ကိစၥ ေျပာဆိုစရာရွိတာေတြ ေျပာေနတယ္။ ဆရာမသမားက မ်က္ႏွာအိုၿပီး ‘ငါ မသိဘူး’ လုပ္ေနတယ္။ ‘ငါ.. မသိဘူး မလုပ္နဲ႔’ လို႔ မိေတာ ျပန္ေျပာလိုက္မိၿပီးမွ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဘရိတ္ျပန္အုပ္ၿပီး ‘ျပန္ေတာ႔မယ္၊ ေကာင္းေသာ ရုံးပိတ္ရက္ေတြပါ’ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။
အိမ္ကိုျပန္လာတဲ႔ လမ္းကလည္း traffic အခ်ိန္ မဟုတ္တာေတာင္၊ ကားေတြက ၾကပ္ေနတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အျမန္လိုင္းကေက်ာ္တက္ၿပီးမွ ျပန္ေကြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မိေတာရဲ႕၊ ေဘးကားေတြက ညစ္ၿပီး ပိတ္ထားတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္တုန္းကေတာ႔ မွန္ေလးခ်ၿပီး ေဘးကားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခါင္းေလးငဲ႔ၿပဳံးၾကည္႔တာနဲ႔ ဟိုဘက္ကလည္း ျပန္ၿပဳံးၿပီး (ကို မန္ဒါလီမ်ား၊ ကိုဘဲငန္းမ်ားက ) လမ္းဖယ္ေပးတတ္ၾကတယ္။ အခုကေတာ႔ မိေတာမွာ အသက္ကလည္းႀကီးလာ၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခ်င္စိတ္ကလည္း မရွိ၊ စိတ္ကလည္း တိုေန၊ မ်က္ႏွာကို သုန္မႈန္ထားၿပီး၊ ကားမွန္လည္း မခ်ေတာ႔ဘဲ၊ ကားေခါင္းႀကီးအတင္းတိုးဝင္ေတာ႔ ဘယ္သူမွ လမ္းဖယ္မေပးတာနဲ႔ အေဝးႀကီးပါသြားေတာ႔တယ္။


ပါသြားလိုက္တာ….. ဟိုဘက္တံတားေပၚေရာက္သြားတဲ႔ အထိပဲ ဆိုပါေတာ႔။
ေနာက္က်ပါတယ္ဆိုမွ မနက္က ‘အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ဝက္သားကင္ေလး ဝင္ဝယ္ေပးပါကြာ’ လို႔ ကိုရင္သာေအးမွာထားတာနဲ႔၊ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အာရွအစာေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ထဲရေသးတယ္။ စေနေန႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ လည္း တစ္ခါထဲ ဝင္ဝယ္တယ္၊ အဲဒီမွာ… မ်က္လုံးေထာင့္မွာ ဖ်တ္ကနဲ တစ္စုံတစ္ရာကို ျမင္လိုက္တယ္။
မိေတာရင္မွာ ဒိန္း ကနဲ ကို ခုန္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာေလးကို တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္သြားလာတာ၊ နီးလာေလ ရင္ပိုခုန္လာေလပါပဲ။
‘ငါ.. ဒီလို ရင္မခုန္တာ ၾကာၿပီပဲ’
အဲသလိုေတာင္ မိေတာ ေတြးေနလိုက္ေသးတယ္။

အနီးေရာက္လို႔ ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ…. ရင္ေတြက ထိန္းမရေတာ႔ဘူး။ ျမန္မာစာေတြပါပဲ။ ျမန္မာစားစရာေတြ။ အဲဒီေနရာမွာ ခဏတာ ေငးေမာေတြေဝမိၿပီး၊ ရန္ကုန္အျပန္မွာ သယ္ခ်လာတဲ႔ ပဲမႈန္႔ေတြ၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔ေတြ တင္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ႔ဘူး။ ျမန္မာ အစာ ဆိုတာကို လူေတြသိေစခ်င္တယ္၊ ျမင္ေစခ်င္တယ္။
ဒါနဲ႔ အဲဒီနားက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို မန္ေနဂ်ာနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။ မန္ေနဂ်ာက ထြက္လာေတာ႔ ျမန္မာအစာေတြ ဘယ္သူတင္တာလဲ သိပါရေစ ဆိုေတာ႔၊ အဲဒါ ျမန္မာအစာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ထိုင္းအစာ တဲ႔။ မိေတာ စိတ္က ပိုတိုသြားတယ္။
‘ျမန္မာအစာ လို႔၊ ျမန္မာစာေတြေလဘယ္ေတြလို႔၊ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္က ဘားမိစ္ ဆိုၿပီး စင္တင္ထားတာေလ လို႔….
မာန္ေနဂ်ာက ဘိစနက္ဝမ္းမန္းသာ ဆိုတယ္၊ မိေတာကို လန္႔ၿပီး ေလသံတိုးတိုးတုန္တုန္ႏူးညံ႔ေလးနဲ႔….
‘ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ္႔ ထိုင္းမွာ လုပ္ခိုင္းတာပါ၊ ထိုင္းက လူေတြ လုပ္တာပါ’
‘ျမန္မာစာကပ္ထားတဲ႔ ျမန္မာစာေတြကို ထိုင္းကလုပ္တာ ဟုတ္လား၊ ထိုင္းေတြလား၊ ထိုင္းမွာေနတဲ႔ ဗမာေတြလား’
ေမးလည္းေမးေသးတယ္ မာန္ေနဂ်ာကိုပါ ဆူေဟာက္ခ်င္ေနသလို ျဖစ္ေနတဲ႔ မိေတာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတိထားမိလို႔ အသံကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။
‘အဲ.. အဲဒါေတာ႔ က်မလည္း မသိဘူးရွင္၊ က်မ အစ္မႀကီး စီစဥ္တာပါ’
‘ဟုတ္ကဲ႔… က်မ စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ၊ က်မက အစ္မတို႔အသိ ဦးဘရဲ႕ တူမပါ၊ ျမန္မာအစာေတြကို ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ပါ၊ အျမတ္အစြန္းထက္ကို ျမန္မာစာနဲ႔ ျမန္မာအစားတစ္ခုခု စင္ေပၚမွာ ရွိေနေစခ်င္တာပါ’
ေလသံကို ျပန္ေလ်ာ႔လိုက္ရတယ္။ အတၱေတြ သိပ္ႀကီးေနၿပီလားလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။
ျမန္မာကို စင္တစ္ေနရာရာမွာ သိပ္ေနရာရွိေစခ်င္တဲ႔ မိေတာရဲ႕ အတၱ!!!!
‘ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ႔၊ ဦးဘ ရဲ႕ တူမ မွန္းသိပါတယ္၊ ဘာကူညီရမလဲ’
‘ က်မ ဆီမွာ ငရုတ္သီးထုတ္ရွိတယ္၊ ယူလာျပခ်င္တယ္’
‘ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ႔၊ ညီမ လာျပလိုက္ေနာ္၊ က်မအစ္မႀကီးနဲ႔ မနက္ျဖန္ စကားလာေျပာမလား၊ ငရုတ္မႈန္႔ ဘယ္ႏွစ္ထုတ္ ရွိလဲ ေလာေလာဆယ္’
‘သုံးထုပ္’
မာန္ေနဂ်ာ႔မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစိစိျဖစ္သြားတယ္။
မိေတာ…. မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ႀကိဳးစားႏိုင္မႈ လုပ္ႏိုင္မႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ငရုတ္သီးမႈန္႔ေလာက္ေတာ႔ သြားတင္ထားမလား ႀကံႀကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္လာတယ္။
အဲဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက ခုမွ ေရာက္တာပါ….
အိမ္က စားပြဲေပၚမွာ အထုပ္ႀကီး အႀကီးႀကီးေတြ႕လိုက္တယ္…
“အို….”
အရမ္းကို ေပ်ာ္သြားမိတယ္။
မိေတာ အထုပ္ႀကီးကို မီးဖိုေခ်ာင္ဓားနဲ႔ ေဖာက္ေတာ႔တယ္။ ဂ်ဴနီယာေတာနဲ႔ ဂ်ဴနီယာသာေအးကလည္း ဘာထုပ္ႀကီးပါလိမ့္ဆိုၿပီး အနားမွာ ဝိုင္းေနတယ္။ ဂ်ဴနီယာေတာကေတာ႔ ခုံေတာင္သြားယူၿပီး တက္ၾကည္႔ေနတယ္။
‘ကေလးေတြ ဓားထိမယ္၊ ခပ္ေဝးေဝးသြားေနၾကေနာ္’
‘ကေလးေတြ တီးတာ နဲ႔ လာေန’
ကေလးေတြရဲ႕ အထိန္းျဖစ္သူ တီးတာက လွမ္းေခၚေပမယ္႔ သူမ ကိုယ္တိုင္က မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး စိတ္ဝင္တစားၾကည္႔ေနတယ္။
ကေလးေတြက တစ္ေယာက္မွ နားမေထာင္။ ဂ်ဴနီယာေတာက အနားကို အရမ္းကပ္ကာ အထုပ္ထဲ အတင္းကုန္းၾကည္႔သလို
ဂ်ဴနီယာသာေအးကပါ တီးတာကို ကုပ္တြယ္တက္ၿပီး အထုပ္ႀကီးကို ၾကည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။
အထုတ္ႀကီးက ဓားနဲ႔ေဖာက္စရာမလိုပါဘူး။ သူ႔စကၠဴအစေလးကို အသာေလးဆြဲလိုက္တာနဲ႔ ေအာ္တိုမက္တစ္ ပြင့္သြားမယ္႔ အထုတ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ မိေတာမွာ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ဓားနဲ႔ကိုကေလာ္ၿပီး ဖြင့္ေနမိခဲ႔တာ။
မိေတာ အထုပ္ႀကီးကိုေဖာက္ၿပီး သြန္ခ်လိုက္တယ္။ စာအုပ္ေတြ ေဝါကနဲ၊ ေဝါကနဲ ထြက္လာတယ္။
မိေတာ မ်က္ႏွာက အရမ္းဝင္းပေနေတာ႔တယ္။ စာအုပ္ေတြကို ထြက္က်လာလိုက္တာဆိုတာ မိေတာရင္ထဲမွာေတာ႔ ေရႊတုံးေတြထြက္က်လာသလို ခံစားေနရတယ္။ မိေတာက အဲသေလာက္ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တယ္။
စာအုပ္ကို ခ်စ္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ မိေတာ ခံစားခ်က္ကို သိမွာပါပဲ။
‘စာအုပ္ေတြေတာ႔ ထြက္လာပါၿပီ၊ ဘယ္မွာလဲ ပိုက္ဆံ…၊ ပိုက္ဆံေကာ’
မိေတာ အထုပ္ထဲ ငုံ႔ၾကည္႔တယ္၊ မေတြ႔ဘူး။ စာအုပ္ေတြ မ ၾကည္႔တယ္ မရွိ။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားတယ္။
‘ပိုက္ဆံကို အင္မီဂေရးရွင္းက ေဖာက္ယူၿပီထင္တယ္’
ေနရင္းထိုင္ရင္း အင္မီဂေရးရွင္းကို အျပစ္တင္ခ်င္လာေနတယ္။ ကိုယ္ကပဲ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးစည္းမ်ဥ္းကိုလည္း ေဖာက္ေသးတယ္၊ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔ကို အပစ္တင္ခ်င္ေနေသးတဲ႔ မိေတာ။
‘ဒါမွ မဟုတ္ ဟိုနယူးေယာက္က စာေရးဆရာ  ပိုက္ဆံကို bubble tea ဝယ္ေသာက္လိုက္ၿပီထင္တယ္’
မိေတာ မီးဖိုထဲမွာ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲက နယူးေယာက္က စာေရးဆရာကိုပါ စိတ္တိုခ်င္လာေနတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံလည္း ပို႔ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို၊ ပို႔ခ ျပန္ေတာင္းခ်င္ေတာင္းေနမွာမို႔ ‘တီတင့္ေပးလိုက္တဲ႔ စာမူခ ထည္႔ေပးလိုက္ေသးလား၊ မထည္႔ေပးလိုက္ဘူးလား’ အဲသလို ေျပာင္ႀကီးေမးလိုက္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ေနရတယ္။
တီးတာကလည္း မိေတာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတာကို နားေထာင္ၿပီး နားမလည္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
‘ပိုက္ဆံေတြက ဘယ္ေလာက္လဲ အစ္မ’
‘မ်ားတယ္၊ ဒီမွာေတြ႔လား၊ ဒီ ဂိမ္မာစာအုပ္ေလ၊ ဒီမွာၾကည္႔ အဲ႔ဒါ အစ္မရဲ႕စာမူ၊ အစ္မတြက္ စာမူခ၊ ခု ပါမလာဘူး’
စာမူေလးကို ျပေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္တစ္ရြက္မွာ ေသခ်ာေလး ေဖာက္ကပ္ထားတဲ႔ စာအိတ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔တာပါပဲ။
တီးတာလည္း မ်က္ႏွာဝင္းသြားၿပီး…
‘အဲဒါေလးလား အစ္မ’
မိေတာလည္း အလြန္အမင္းဝမ္းသာသြားၿပီး စာမူခထည္႔ထားတဲ႔ အိတ္ကေလးကို တယုတယေလးကိုင္ၾကည္႔ေနမိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ပီတိေတြက အရမ္းျဖာေနမိတာေပါ့။
ကေလးေတြရဲ႕ တီးတာကလည္း စာအိတ္ကေလးကို ၿပဳံးၾကည္႔ရင္း မိေတာကို အရမ္းကို အထင္ႀကီးတဲ႔ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ ၾကည္႔ေနေလရဲ႕။
‘အမ်ားႀကီးလားဟင္.. အစ္မ’
‘အင္း… အစ္မ အတြက္ကေတာ႔ သိန္းသန္းတန္တဲ႔ စာမူခပါ၊ တန္ဘိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ စာမူခ’
‘ဒီထဲမွာ ပါတဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီကိုလည္း ၾကည္႔ပါဦး၊ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေစတနာေတြနဲ႔ ဝါသနာထက္သန္မႈေတြ…. ဒါေတြဟာ ဘာနဲ႔မွ တိုင္းျဖတ္လို႔ မရပါဘူး’
မိေတာ တစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္။
မိေတာ တစ္ေယာက္ စာအုပ္ကေလးေတြကို ယုယုယယေပြ႔ဖက္ရင္း ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရန္၊ ဓာတ္ပုံရိုက္ရန္ ခုံေပၚမွာ အသာခ်ထားလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေပၚကို ခဏတက္၊ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ဂ်ဴနီယာသာေအး၊ ဂ်ဴနီယာေတာ နဲ႔ တီးတာတို႔ကို စာအုပ္တစ္ေယာက္ တစ္အုပ္စီနဲ႔ ခုံေပၚမွာ အက်အန ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။
မိေတာ သူတို႔ကို ေစာင့္ေနေသးတယ္။ သူတို႔က ေတာ္ရုံနဲ႔ မၿပီးၾကေသး၊ ဓာတ္ပုံကလည္း ရိုက္ခ်င္ေနၿပီ။
‘ဖတ္လို႔ မၿပီးၾကေသးဘူးလား’
‘မၿပီးေသးဘူး အစ္မ’
မိေတာ ကိုယ္႔ေမးခြန္းရယ္၊ တီးတာ အေျဖရယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္မိတယ္။ တစ္ကယ္ဆို ဂ်ဴနီယာေတာ၊ ဂ်ဴနီယာသာေအးေကာ တီးတာ ပါ ျမန္မာစာ မဖတ္တတ္ၾက။ အရုပ္ၾကည္႔ေနၾကျခင္းသာ။
တီးတာကေတာ႔ ျမန္မာ မဟုတ္သျဖင့္ ထား၊ မိေတာ ကေလးေတြကေရာ…..?
မိေတာ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။
မိေတာ……
ကေလးေတြ ျမန္မာစာတတ္ေအာင္ …………….
မိေတာ……..
…………
………..
အမွတ္တရ ေသာႀကၤာ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ အမွတ္တရမ်ားႏွင့္ ျပည္႔ေနပါေတာ႔တယ္……။