တစ္ခါကလည္း ကေနဒါအေနာက္အလယ္ပိုင္း ေဒသမွ ကမ္း႐ိုးတန္းဘက္သို႔ ဟိုင္းေဝးလမ္းႀကီးေပၚ စကားတေျပာေျပာေမာင္းလာၾကရာဝယ္ ေနာက္ခုံမွ ဂ်ဴနီယာေတာ၏ အသံကထြက္လာေလသည္။
`ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ဆီတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ဦးေနာ္´
သူေျပာမွ ဆီကိုၾကည့္ရာ အကပ္ေလးပဲက်န္ကာ မီးနီျပေနသည္ကို သတိထားလိုက္မိေလသည္။
`ဆီဆိုင္က ေနာက္ကၿမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ..
လမ္းေဘးက ဆိုင္းပုဒ္မွာေရးထားတာ ေနာက္ထပ္ဆီဆိုင္ေရာက္ဖို႔ ××××ကီလိုမီတာ လိုဦးမယ္ဆိုရင္ ခုႏႈန္းတိုင္းေမာင္းမယ္ဆို
ေနာက္ထပ္ဆီဆိုင္ေရာက္ဖို႔ အနည္းဆုံး ေလးငါးနာရီေမာင္းရဦးမယ္၊ ေလာက္မယ္မထင္ဘူး´
မိဘႏွစ္ပါးကို ျပန္လည္တြက္ခ်က္ျပေနသျဖင့္ စကားေကာင္းေနၾကသည္မွာ ဆီကုန္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္သျဖင့္ ႐ွက္သလိုလိုျဖစ္႐ုံမက၊ သူမကို စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴး၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စိတ္ေတြပူကာ ေ႐ွ႕ဆက္ေမာင္းရမလား၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ရမလား တြက္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ထိေရာက္ဖို႔ အကြာအေဝးႏွင့္ က်န္မည့္ဆီ၊ လမ္းကလည္း တဝက္နီးနီးကို လြန္လာသည္မို႔ ျပန္လွည့္လ်ွင္ၾကာမည့္အခ်ိန္ႏွင့္ က်န္မည့္ဆီကို တြက္ရေတာ့သည္။
ကိုရင္လည္း မိေတာကဲ့သို႔တြက္ခ်က္အၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကရာဝယ္၊ ျပန္လွည့္စရာလမ္းမ်ားပင္မ႐ွိ၊ အလယ္တြင္ ေခ်ာက္ႀကီးမ်ားသာ႐ွိေသာ တစ္လမ္းသြားမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။
ေနကလည္းဝင္ေတာ့မည္။ ကေနဒါညေနခင္း၏ အေအးဓာတ္ကလည္း တိုးဝင္လာ၊ ေတာေကာင္တို႔ အရိပ္အေရာင္မ်ားပင္ ျမင္ေနရသည္။ ယခင္ကဆို ေနဝင္ရီတေရာ ေရေသာက္ဆင္းေသာ ဒရယ္ႀကီးမ်ား သမင္၊ ေခ် စသည္မ်ား၊ လမ္းကူးေနေသာ ဝက္ဝံႀကီးမ်ားကို အ႐ွိန္ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ရင္သပ္႐ွဴေမာ ၾကည့္ရသည္မွာ အေမာ။
ယခုေတာ့ ေၾကာက္ေနမိသည္။
ဒီညဆီကုန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဝက္ဝံေတြၾကား အိပ္ရေလေတာ့မလား မသိဟု ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးရင္း ကိုရင္သင္ေပးသည့္အတိုင္း ကေနဒါေခ်ာက္ႀကီးမ်ားကို ရင္တမမျဖင့္ ဖရီး႐ိုက္ဆင္းရင္း ျပန္ေကြ႔ႏိုင္မည့္ လမ္းကို ႐ွာရေသးသည္။
ေနာက္ဆုံး ဝက္ဝံမ်ား ေတာေကာင္မ်ား လမ္းျဖတ္ကူးရန္ ေဆာက္ေပးထားေသာ လိႈင္ေခါင္းထဲမွတဆင့္ ေကြ႔ပတ္ကာ လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ကာ ဆီျပန္ထည့္ရေသာ အျဖစ္။
ထိုေန႔ကလည္း ေက်ာက္တန္းဘက္ကအျပန္၊ မိေတာနားမလည္ေသာ ဂ်ပန္လား၊ ကိုရီးယားသံလား မိန္းမအသံတစ္သံက ကားထဲတစ္ေနရာမွ ေတာက္ေလ်ာက္ ထြက္ေနသျဖင့္ ကိုရင့္ကို ေမးရာဝယ္…
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမို႔ ဆီကုန္လည္း ဘာအေရးလဲဟု ေတြးမိေသာ မိေတာသည္ သီခ်င္းေလးပင္ ည ည္းေနလိုက္ေသးသည္။
တံတားအဆင္း ရန္ကုန္ဘက္ျခမ္းအေရာက္…
`ဒီလမ္းေလး မသြားဘူးေသးဘူး၊ ေမာင္းၾကည့္လိုက္မယ္၊ ဆီဆိုင္႐ွိႏိုင္တယ္´
ကိုရင့္ကို ယုံၾကည္မႈ အျပည့္႐ွိေလေသာ.. ေနာက္ခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေငးလာေသာ.. မိေတာ.. ကိုရင္ေမာင္းသည္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလာရင္း ေမွးကနဲေတာင္ ျဖစ္သြားေလသည္။
`အစ္ကိုေရ… ဆီဆိုင္ဘယ္နားမွာ႐ွိလဲ..
အစ္ကို….. ဆီဆိုင္´
ကိုရင့္အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ မိေတာမွာ လန္႔႔ႏိုးသြားရေလသည္၊ တစ္ဘက္ကားကို ဆီဆိုင္လွမ္းေမးေနျခင္းပင္။
`ေ႐ွ႕ေကြ႔နား.. ဟိုဘက္ျခမ္း´
ဘယ္ေ႐ွ႕ေကြ႔နားလဲ၊ ဟိုဘက္ျခမ္းဆိုတာ ဘယ္ျခမ္းလဲ ဟု မိေတာ စိတ္ထဲက ေမးမိသည္။
ကိုရင္သည္ ဟိုကေျဖခ်င္သလို ေျဖလိုက္သည္ကို ေသခ်ာျပန္မေမးေတာ့ဘဲ ညာဘက္လိုင္းထဲဝင္သြားကာ ဆက္ေမာင္းသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ဘာဆီဆိုင္မွ မေတြ႔။
ကားထဲက ေအာ္တိုမစ္တစ္ ဂ်ပန္မအသံကလည္း ပိုပိုက်ယ္လာသည္။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနၾကမွန္းေတာင္ မသိ။ ဖုန္းႏွစ္လုံးလုံးလည္း ဘက္ထရီကုန္ေနသျဖင့္ ဘယ္သူ႔မွ ဖုန္းဆက္ေမး မရ။ ကိုယ္႔ျပည္ကိုယ့္ရြာ ဆီကုန္တာ မေၾကာက္ေသး.. ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေလေသာ မိေတာလည္း မ်က္ႏွာပ်က္လာစဥ္ ကိုရင္က ဆီစားသက္သာရန္ဟုဆိုကာ အဲကြန္းပိတ္ခ်လိုက္သျဖင့္ ေခြၽးေတြကလည္းထြက္လာေလ၏။
ကိုရင္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေမးသည္။
`ညာခ်ိဴး ကုန္းအဆင္းမွာ ´
ဟုေျဖသည္၊ ႏႈတ္ကညာေျဖေသာ္လည္း လက္က ဘယ္ခ်ိဴးကို ျပသည္။
`႐ွင့္လူက လက္ကအျပတစ္မ်ိဳး ႏႈတ္ကအေျပာတစ္မ်ိဴး´
`မင္းကလည္း ဒီမွာ ဆီကုန္ေတာ့မွာ မစိုးရိမ္ဘဲ အိပ္ေတာင္အိပ္ေနေသးတယ္ေနာ္´
`ဟင္.. မသိဘူးေလ..´
`မသိဘူးမလုပ္နဲ႔…
ခုဘယ္ေရာက္ေနလဲေတာင္ မသိဘူး´
`ခုဘယ္ေနရာေရာက္ေနၾကတာလဲ..´
`တစ္ကယ္မသိတာ… ေျမာက္ဥကၠလာပထင္တယ္.. မင္းကလည္း နည္းနည္းကူၾကည့္ေပးေလ´
`အို…. ဘယ္သိမလဲလို႔၊ တစ္ခုခုဆို ငါဒီမွာေမြးၿပီး ဒီမွာႀကီးလာတဲ့ သူပါကြာ…ဆို၊ အကုန္သိတယ္.. ဆို၊
ဆီကုန္ေတာ့လည္း တစ္အိမ္အိမ္မွာ ဆီေလးေတာင္းထည့္လို႔ရမွာေပါ့ .. ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာပဲကို´
`ေအာင္မေလး… သူက ဆီဝင္ေတာင္းဦးမတဲ့၊ ဒါမင္းသိခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေဒၚမိေတာရဲ႕´
ထိုသို႔ႏွင့္ ကိုရင္မွာ ေတြ႔သမ်ွလူကိုေမး၊
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ..
`ေ႐ွ႕နားကေကြ႕ေလးမွာ ညီေလး.. ´
`ေ႐ွ႕နားကုန္းဆင္းေလးမွာအစ္ကို…´
`ေ႐ွ႕နားေလးမွာ ဦးေလး´
စသည္… ေျဖၾကေလ၏။
မိေတာတုိ႔လည္း သူတို႔ ေ႐ွ႕နားေလး.. ဆိုတုိင္း… ေ႐ွ႕နားေလး လာရသည္မွာ
ကေနဒါေတာင္ ျပန္ေရာက္သြား မလား အထင္႐ွိမိသည္။
သည္ၾကားထဲ တစ္ေယာက္က `ေ႐ွ႕နားေလးမွာ ညာခ်ိဴးခ်လိုက္´ ဟုဆိုေလသျဖင့္ ခ်ိဴးလာရာ.. ငါးပိ ငါးေျခာက္ ကုန္ေျခာက္မ်ိဳးစုံေရာင္းေသာ ေစ်းတန္းထဲ ၾကပ္ညႇပ္ကာ ကားေတာင္ လႈပ္မရေတာ့။
`ညာခ်ိဴးဆိုၿပီး ထည့္လႊတ္လိုက္ၿပီထင္တယ္..´
ကိုရင္ ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။
အဲကြန္းမဖြင့္သျဖင့္
အိုက္ကအိုက္၊ ကားထဲက ဂ်ပန္မကလည္း ဂ်ပန္လိုေတြ ဆက္တိုက္ရြတ္ေန၊ ငါးေျခာက္နံ႔ ငါးပိနံ႔ေလးတို႔ကလည္း လိႈင္လိႈင္သင္းေလသျဖင့္ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ျဖစ္ခါနီးဆဲဆဲဝယ္ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ အားအေတာ္တက္သြားမိသည္။
`ဟိုမွာ.. ဟိုမွာ.. ယာဥ္ထိန္းရဲေတြကိုေမးပါလားဟင္´
ကိုရင္က ယာဥ္ထိန္းရဲေလးကို ဆီဆိုင္ေမးရာဝယ္.. အျခားသူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ပိုတိက်ၿပီး ေျဖေလသည္။
အျခားသူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ပိုတိက်စြာ လမ္းၫႊန္ေလေသာ ယာဥ္ထိန္းရဲေျပာသည့္အတိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာဆက္ေမာင္းလာသည့့္တိုင္ ဆီဆိုင္ကို မေတြ႔။
`ဟို.. ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကိုေမး´
မိေတာလည္း မဲမဲျမင္ရာ အကုန္ေမးခိုင္းေတာ့သည္။
ကိုရင္က ကြမ္းယာဆိုင္ေ႐ွ႕ ကားကို ထိုးရပ္၊ ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းထသြား၊ ဆိုင္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ညီေလးေရ.. ဟုလွမ္းေခၚ၊ သြယ္သြယ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သြက္သြက္ေလးထြက္လာ၊ ကိုရင္က..
`ဓာတ္ဆီဆိုင္ဘယ္နားလဲ ညီေလး..´
ဟုေမးရာဝယ္ ခပ္ပါးပါးအေရာင္တင္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို စူတူတူလုပ္ရင္း ေျဖရန္ဟန္ျပင္၊ ေနာက္ခန္းထဲမွ ေနကာမ်က္မွန္အကာကြယ္ယူကာ ၾကည့္ေနေသာ မိေတာကိုလွမ္းျမင္၊ မ်က္လုံးကို ဝိုက္သြား၊ ေမးကိုဆတ္ကနဲထိုး၊ သက္ျပင္း႐ိႈက္ကာ ေျဖေလသည္။
`ဒီကေန ေ႐ွ႕ကို တည့္တည့္ သုံးမွတ္တိုင္သြား၊ အဝိုင္းေတြ႔ရင္ ဒုတိယလမ္း ××× အဲဒီလမ္းထဲဝင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၂မွတ္တိုင္ေလာက္ေမာင္းရင္ ညာဘက္မွာ ဆီဆိုင္အစ္ကို´
မိေတာ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ျပဳံးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူက ကိုယ္ကိုလိမ္ၿပီး မိေတာကိုၾကည့္သည္၊ မိေတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေခါင္းၿငိမ့့္ျပလိုက္သည္။ သူက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ အၾကည့္လႊဲသြားသည္ (တမင္ထိုးျခင္းမဟုတ္၊ အမူယာပိုသျဖင့္ ေနရင္းထိုင္ရင္း မ်က္ေစာင္းထထိုးသလို ျဖစ္ေနရျခင္း) ထို့ေနာက္.. ခါးလိမ္တင္ကိုေနာက္ပစ္ကာ သူ႔ကြမ္းယာဆိုင္ ခေနာ္ခနဲ႔ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။
မိေတာတို႔လည္း ဆီဆိုင္သို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။
ထိုေန႔ ထိုအခ်ိန္က ထိုကြမ္းယာသယ္ေလး၏ တိတိက်က် လမ္းၫႊန္တတ္မႈကို မိေတာသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့
No comments:
Post a Comment