မိေတာသည္ ယခုႏွစ္ေမြးေန႔ရက္တြင္ မိသားစု၊
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား၏ ဂရုစိုက္မႈကို ခံရသျဖင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။
ရုံးတြင္ ေမြးေန႔ပြဲမ်ားကို က်င္းပေလ႔ရွိေသာ္လည္း မိေတာတို႔ဌာနတြင္
ေမြးေန႔ပြဲမ်ား မက်င္းပၾကသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေလသည္။ မက်င္းပရျခင္းအေၾကာင္းမွာ
မိမိတို႔ကိုယ္မိမိတို႔ အသက္ႀကီးလာၾကၿပီဟုယူဆမိကာ
က်င္းပလိုစိတ္မရွိၾကေတာ႔၍ဟု တိုတိုတုပ္တုပ္ဆိုရအံ႔။
လြန္ခ႔ဲေသာႏွစ္မ်ားတြင္မေတာ႔
တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ေမြးေန႔ရက္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ရုံးသို႔
လွလွပပျပင္ျပင္ဆင္လာၾကၿပီး၊ ေမြးေန႔ပြဲမ်ားကိုလည္း တခမ္းတနား
ေပ်ာ္ရႊင္စြာက်င္းပေလ႔ ရွိၾကသည္။ မိမိေမြးေန႔ကို ခ်စ္ခင္သူမ်ားက
သတိမရၾကလွ်င္ ဘဝႀကီးတစ္ခုလုံးၿပီးဆုံးေတာ႔မလို ဝမ္းနည္းတတ္ၾကေသး၏။
အသက္သုံးဆယ္နား ကပ္လာၾကသည္႔အခါတြင္မေတာ႔ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပရန္
စိတ္သိပ္မပါၾကေတာ႔။
ထိုသုိ႔စိတ္သိပ္မပါၾကေသာ္လည္း
ေမြးေန႔ပြဲမ်ားကိုေတာ႔ က်င္းပေနၾကဆဲ။ သုံးဆယ္ေက်ာ္လာၾကသည္႔အခါတြင္မေတာ႔
မိမိေမြးေန႔ကို သတိမရၾကလွ်င္လည္း ဘာမွသိပ္မျဖစ္ၾကေတာ႔။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က
သတိရၿပီး က်င္းပေပးလွ်င္လည္း စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ က်င္းပျဖစ္ၾကေသးသည္။
သုံးဆယ္ေႏွာင္းၿပီး လာခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္မေတာ႔ မိမိေမြးေန႔ကို
သတိရၾကမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္လာၾကေတာ႔သည္။ ေမြးေန႔ပြဲထက္ အေရးႀကီးေသာ
အျခားကိစၥမ်ားႏွင့္ လုံးခ်ာလည္ လိုက္ေနၾကရသည္လည္း ပါသည္။
အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဟု ေမးခံရမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္လာၾကသည္လည္း ပါမည္။
ထို႔ထက္အသက္ႀကီးလာၾကသည္႔အခါတြင္မေတာ႔ ေမြးေန႔ေရာက္လာမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္တတ္ၾကလာေတာ႔သည္။
ထိုေန႔ကေတာ႔ မိေတာေမြးေန႔မို႔ ရုံးကသူငယ္ခ်င္းမ်ားက နံနက္ခင္းကတည္း မိေတာကို ဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မိေတာမွာ သိပ္မဖက္ခ်င္ေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈအရျပန္ဖက္ၿပီး ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။ ေန႔လည္ခင္းေရာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တႀကိတ္ႀကိတ္ျဖစ္ေနၾကသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ မိေတာ အနားကပ္သြားသည္႔အခါတြင္ မသိဟန္ေဆာင္ကာ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ၾကသည္။ မိေတာလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေရအိုးတြင္ ေရေသာက္ေနသေယာင္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျပာေနသံမ်ားကို နားစြင့္ေနလိုက္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ နင့္ကိုေျပာတာေပါ့ ပိုက္ဆံကို လိုလိုမယ္မယ္ယူသြားပါလို႔”
“အဲဒီ ဘဏ္ကဒ္က ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ”
“အိမ္မွာက်န္ခဲ႔လို႔ေပါ့ဟဲ႔”
“ကိတ္မုန္႔ႀကီးထားခဲ႔ရတာေပါ့”
“ေအးေပါ႔၊ သူ႔အမည္ေလးေတာင္ ေရးၿပီးသားေလး က်န္ခဲ႔တာ”
“မနက္ျဖန္သြားယူေလ”
“သူ႔ေမြးေန႔က ဒီေန႔ကို ငါက မနက္ျဖန္မွ ကိတ္ႀကီးေပးရမွာလား”
“ေအးေလ.. သူေျပာတာ ဟုတ္တာပဲ”
“ငါ့့ကိုယ္ငါ ထုပစ္ခ်င္ေအာင္ စိတ္တိုတယ္”
မိေတာသိလိုက္ၿပီ။
ဤႏွစ္မွာမွလည္း မိေတာက ေမြးေန႔ကို
က်င္းပခ်င္ေနေသာ ထူးထူးဆန္းဆန္းစိတ္က ျဖစ္၍ေနသည္။ ကိတ္မုန္႔စားခ်င္ေနသည္။
ေဖ်ာ္ရည္ကိုေသာက္ခ်င္ေနသည္။ ကိတ္မုန္႔စားၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ေနေသာပုံကို
ဓာတ္ပုံရိုက္ခ်င္ေနသည္။ ဒါတင္မက ဓာတ္ပုံမ်ားကို ေဖ႔ဘြတ္ဟုေခၚေသာ
ျမန္မာမ်ားေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္လည္က်က္စား ခ်စ္ခင္ေမြ႕ေလ်ာ္ ရင္ခုန္တမ္းတ
စိတ္တိုရန္ျဖစ္ အံၾကိတ္ေပါက္ကြဲ ေဒါသျဖစ္ျခင္း အဖုံဖုံစုစည္းရာ..
ဖြဘုတ္ေခၚေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခုေလးတြင္ ကိတ္မုန္႔ဓာတ္ပုံကို
အရမ္းတင္ခ်င္စိတ္ကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္၍ေနေသးသည္။
မိေတာ အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကို
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္စီစဥ္ၿပီးမွ ဘဏ္ကဒ္ပါမသြား၍ ကိတ္မုန္႔ကို ဆိုင္မွာပင္
ထားခဲ႔ရေသာ သူငယ္ခ်င္းကို မိေတာ အရမ္းစိတ္တိုသြားမိသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ
ထုပစ္ခ်င္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို မိေတာကိုယ္တိုင္ သြားၿပီး ထုပစ္ခ်င္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ေရကိုသာ ဖိေသာက္ေနရေလသည္။ ေရကို
သုံးခြက္ေလာက္ ဆင့္ေသာက္အၿပီး သူတို႔အနားက ခပ္တည္တည္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။
အမွန္ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ကိတ္မုန္႔မစားရသျဖင့္
မအီမလည္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း၊ ေစတနာေမတၱာထားရွာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို
ႀကိတ္ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ပို၍ရွင္းလင္းစြာေျပာရမည္ဆိုလွ်င္
မအီမလည္ျဖင့္ေက်းဇူးႀကိတ္တင္ေနမိျခင္းပင္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပဴတင္းေပါက္အျပင္တြင္
ေနကေလးကသာေနသည္။ သာမန္ရက္မ်ားတြင္ ညိဳ႔ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေလ႔ရွိေသာ
ေဆာင္းရာသီ၏ ေကာင္းကင္ယံသည္ ဤေန႔တြင္ ၾကည္လင္သာယာျပာလြင္လွပေနေလသည္။
မိေတာရုံးခန္းအျပင္ဘက္ ထင္းရူးပင္ေပၚတြင္လည္း ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေလးဖ်ာက်ေနေသာ
သစ္ကိုင္းမ်ားၾကားတြင္ ဌက္ကေလးမ်ားက စိုးစီစိုးစီ။
မိေတာလည္း
ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔မစားရေတာ႔သျဖင့္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ေၾကကြဲစြာ
ေမာ႔ေငးၾကည္႔ေနစဥ္ ကားႀကီးတစ္စီးက မိေတာတို႔ ရုံးဝုိင္းထဲသို႔
တအိအိေမာင္းဝင္လာေလသည္။
မိေတာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မိမိေမြးေန႔တြင္
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေသြးလွဴဘဏ္မွ ကားႀကီးက ေသြးအလွဴရွင္မ်ားထံမွ
ေသြးမ်ားရယူရန္အတြက္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ရုံးေရွ႕သို႔ေရာက္လာျခင္းပင္။
လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္ပတ္ခန္႔ကတည္းက ရုံးတြင္းတြင္ စာမ်ားျဖန္႔ေဝၿပီး ေသြးလွဴဘဏ္မွ
ေသြးအလွဴလာခံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလွဴရွင္မ်ား ဤေန႔တြင္ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ထားေစလိုေၾကာင္း အသိေပးထားၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ကားႀကီးကလည္း
ကုန္တင္ကားသုံးစင္းဆက္ထားသကဲ႔သို႔ ရွည္လ်ားႀကီးမားခမ္းနားလွေလသည္။
ကားထဲတြင္ ကုတင္မ်ား၊ စက္မ်ား အစုံအလင္ပါရွိမည္ျဖစ္ေပသည္။
ေသြးလွဴဘဏ္မွ ကားႀကီးက ရုံးေရွ႕တြင္
ေသခ်ာက်နစြာရပ္ထားေပၿပီ။ မိေတာလည္း ခ်က္ခ်င္းသြားလွ်င္ လူမ်ားမည္စိုးသျဖင့္
ေန႔လည္ခင္းေလာက္မွ ေသြးသြားလွဴမည္ဟု ေတြးကာ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။
အလုပ္လုပ္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ခဏခဏလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ေသာ္လည္း
ေသြးလွဴဘဏ္မွကားႀကီးထဲသို႔ လူမ်ားဝင္သြားသည္ကို မေတြ႔ရဘဲ ရွိေနသည္။
တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ အင္တာကြန္းမွ အသံတစ္သံက မ်က္ႏွာၾကက္မွ ဟိန္းၿပီး
ထြက္လာေလေတာ႔သည္။
“ေသြးအလွဴရွင္မ်ားရွင့္၊ ေသြးလွဴဘဏ္မွ
ကားႀကီး အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနသည္မွာ တစ္နာရီခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ပါသည္။
အလွဴရွင္မ်ားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ လူရွင္းေနသည္႔အတြက္
ေသြးလွဴလိုသည္႔သူမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္ပါသည္ရွင္”
မိေတာ အံ႔ၾသသြားမိသည္။
မိေတာတို႔လုပ္ငန္းသည္ ေရာဂါရွာေဖြေရးႏွင့္သုေတသနျပဳသည္႔
လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္သည္႔အတြက္ ေဆးရုံမ်ား၊ ေဆးခန္းမ်ား၊ ကင္ဆာဌာနမ်ား၊
ကူးစက္ေရာဂါကာကြယ္ေရးဌာနမ်ား၊ အစိုးရဌာနမ်ားျဖစ္သည္႔
ကူးစက္ေရာဂါျပန္႔ပြားျခင္းကို ကာကြယ္တားဆီသည္႔ဌာနမ်ား၊
တကၠသိုလ္သုေတသနဌာနမ်ား၊ ပုဂလိကသုေတသနဌာနမ်ား၊ အျခားသုေတသနဌာနမ်ား
မ်ားစြာျဖင့္ အၿမဲတမ္းဆက္ႏြယ္ေနေသာ လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ
လုပ္ငန္းသဘာဝေၾကာင့္ ရုံးထဲရွိလူမ်ားသည္ အျခားသာမာန္လူမ်ားထက္ ပိုၿပီး
က်န္းမာေရးအသိရွိၾကသည္႔ သေဘာရွိသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေသြး ႏွင့္ မစိမ္း။
သို႔ေသာ္ ေသြးႏွင့္မစိမ္းၾကသူ သူမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ ေသြးသြားမလွဴသျဖင့္၊
အင္တာကြန္းမွပင္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ လွမ္းေခၚေနရသျဖင့္ မိေတာ
အံ႔အားသင့္ေနမိျခင္းပင္။
ေရတေမာ႔ေသာက္အၾကာတြင္ မိေတာအနားသို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး ေသြးသြားလွဴမယ္ လိုက္မလားဟု ေမးသည္။
“လူရွင္းတယ္ေျပာတယ္၊ ခုသြားၾကရေအာင္လား”
ကိတ္မုန္႔ေအာ္ဒါမွာၿပီးေသာ္လည္း
ေငြေျခကဒ္ျပားက်န္ခဲ႔၍ ကိတ္မုန္႔မရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေျပာသည္။
နဂိုကတည္းက သူ႔ကိုစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ရွိသျဖင့္ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
“ေန႔လည္မွ သြားမယ္”
မိေတာ၏ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီးအေျဖအဆုံးတြင္
ေမြးေန႔ႀကီးဘာလို႔ စိတ္တိုေနတာပါလိမ့္ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္၊
ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ျဖင့္ ထြက္သြားၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ လူေတြအုံက်မည္စိုး၍
အလွည္႔ႏွင့္သြားမည္ဆိုကာ က်န္ခဲ႔ၾကေလသည္။
ပထမအုပ္စုထြက္သြားၿပီး ခဏၾကာေသာ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခရစၥတင္းက ျပန္ေရာက္လာသည္။
ခရစၥတင္းက မ်က္ႏွာပ်က္ကာ ေခါင္းခါျပေလသည္။
“ငါ့ေသြးက အဆင့္မမွီဘူး”
“ဟင္…ဘာျဖစ္လို႔လည္း”
“ငါ အူမေရာင္နာ ရွိဖူးလို႔”
“ေပ်ာက္တာ ၅ ႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္ဘူးလား”
“မရွိေသးဘူးေဟ႔.. ၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ၅ ႏွစ္တင္းတင္းျပည္႔ၿပီးမွ ေသြးလွဴလို႔ရတယ္တဲ႔”
“အဲဒီေတာ႔ နင္က ရီဂ်က္ (reject) ေပါ့ .. အဟင္း”
ခရစၥတင္းကို မထိတထိစလုိက္သျဖင့္ မိေတာကို
ခရစၥတင္းက မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည္႔ကာ ထြက္သြားေလေတာ႔သည္။ ခရစၥတင္းေနာက္မွ
ကပ္လိုက္လာေသာ၊ ေငြေခ်ရန္ကဒ္ျပားပါမသြား၍ ေအာ္ဒါမွာၿပီးသား
ကိတ္မုန္႔မရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းကပါ မ်က္ႏွာပ်က္လာျပန္သည္။
“ငါက ဆီးခ်ိဳသမားေလ”
“ေအးေလ….အဲဒါကို ေသြးသြားလွဴဖို႔မ်ား လုပ္ရေသးလားလို႔”
“ခရစၥတင္းက အေဖာ္လိုက္ခိုင္းလို႔”
“ဟိုက ရီဂ်က္ေတာင္မလုပ္ရေသးခင္ နင္ကေအာ္တိုရီဂ်က္ေပါ့….”
မိေတာခပ္တည္တည္ႏွင့္ စေနသည္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မခံရပ္ႏိုင္ဘဲ မိေတာနားက ထြက္သြားၾကေလသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ ေသြးလွဴရန္ထြက္သြားေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ျပန္ျပန္ေရာက္လာၾကေလသည္။
“စကၤာပူကိုသြားလည္ၿပီး ျပန္ေရာက္တာ ၄ လပဲ ရွိေသးလို႔”
“စိတ္က်ေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ဖူးလို႔”
“ဟုိး ကေလးဘဝတုန္းက မူးလဲဖူးလို႔”
စသည္႔အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရီဂ်က္ (reject) မ်ားျဖစ္ၿပီး ျပန္ျပန္လာၾကေလသည္။
“ကေလးဘဝတုန္းက မူးလဲဖူးတယ္ သြားေျပာမိလို႔ကြာ၊ အဲဒီမူးလဲတဲ႔ကိစၥကို မေျပာမိရင္ ေသြးလွဴခ်င္လွဴရဦးမွာ”“ေအးေလ၊ ဘာလို႔သြားေျပာေသးလဲ”
“ေျပာရမွာေပါ့…. မေကာင္းတဲ႔ေသြးကို ဘာလို႔လွဴမလဲ”
“တစ္ခါေလး မူးလဲတာကြာ၊ အဲဒီမူးတဲ႔အတြက္
ဘာေဆးေသာက္ခဲ႔လဲတဲ႔၊ မမွတ္မိဘူးေျပာတာ စာအုပ္ထူႀကီးဖြင့္ၿပီး
ဘာေတြဖတ္မွန္းမသိပါဘူး၊ ၿပီးေတာ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တာပါပဲ”
ထိုသို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနစဥ္
ဆံပင္တိုတိုေလးကို အလိမ္ေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ အလွျပင္တတ္ေသာ၊ အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္
မာစီက ရူးရူးရွားရွား ေရာက္ခ်လာျပန္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ငါ.. ေဒါင္ေဒါင္ျမည္က်န္းမာတဲ႔သူဆီကေတာင္ ေသြးမယူေတာ႔၊ ဒီေသြးလွဴဘဏ္ကလူေတြ ဘယ္လိုေသြးမ်ား လိုခ်င္ေနလဲေတာ႔ မသိဘူး”
“ေနပါဦး၊ အခု မင္းဆီကေသြးကို ဘာလို႔ မယူတာတဲ႔လဲ”
“ငါ မနက္စာ မစားရေသးဘူး ေျပာမိလို႔ေဟ႔”
“ဟင္…. အဲဒါသြားေျပာရလား”
“ေျပာရမွာေပါ့… မေကာင္းတဲ႔ေသြး ဘာလို႔လွဴမလဲ”
ဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္ ထိုစကားကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ
ဝင္ဝင္ေျပာေနေသာ၊ တမင္အေငၚတူးေနေသာ ခရစၥတင္းကို အားလုံးက မ်က္ေစာင္းခဲကာ
ဝိုင္းၾကည္႔ၾကေလသည္။
မာစီ စိတ္တိုေနစဥ္ ရွိန္း ဆိုသည္႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ရူးရူးရွားရွားဝင္လာျပန္ေတာ႔သည္။
“ေအး”
“အေၾကာင္းရင္းက….”
“ငါ့ေသြးနီဥက ၁၂၀ ပဲ ရွိလို႔တဲ႔”
“အဲဒါ ပုံမွန္ပဲ မဟုတ္လား”
“ေအးေလ low normal ေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား”
“ပုံမွန္ဆို ၁၂၀ ကေန ၁၅၀ ေလ၊ နင္က ၁၂၀ ရွိတာပဲကို ဘာလို႔ မယူတာတဲ႔လဲ”
“ေဆးေလာကတစ္ခုလုံးက ေသြးနီဥကို ပုံမွန္ ၁၂၀ ကေန ၁၅၀ သတ္မွတ္ထားတာကို ဒီေသြးလွဴဘဏ္က ေသြးနီဥ ၁၂၅ မရွိရင္ ေသြးမယူဘူးတဲ႔”
“၅ မွတ္ကို ကပ္ေနတဲ႔ သေဘာေပါ့”
“ေအးေပါ့”
“ဟင္း…. အားလုံး ရီဂ်က္ေတြခ်ည္းပဲေပါ့”
မိေတာ မပြင့္တပြင့္ေျပာကာ ရယ္ေနလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အင္းဂရစ္ ဆိုသည္႔
အသံဝဲဝဲႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ဝင္ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ အဂၤလန္မွ
ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လာသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အင္းဂရစ္တစ္ေယာက္
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ နီးရာခုံတစ္လုံးတြင္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္
ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
“ေအး…”
“ဘာျဖစ္လို႔တဲ႔လဲ”
“ငါက အဂၤလန္က ေျပာင္းေရြ႕လာလို႔တဲ႔”
“အြမ္… နင္ေျပာင္းလာတာ ၁၀ႏွစ္ ၁၀မိုးေလာက္ရွိေနၿပီကို”
“ေအးေလ၊ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားကအျပန္ ၆ လ ေက်ာ္ရင္ေသြးလွဴလို႔ ရတယ္ဆို”
“အင္း… ရတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ငါက အဂၤလန္က ေျပာင္းလာတာေလ”
“ဘယ္က ေျပာင္းလာလာေလဟာ”
“ေအး.. ေျပာင္းလာတာေတာ႔ ေျပာင္းလာတာေပါ့ဟာ။ ဒါေပမယ္႔….”
အင္းဂရစ္က တစ္ကယ္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနသည္႔ ေလသံႀကီးျဖင့္ ဇာတ္စုံရွင္းေနသျဖင့္ အားလုံးလည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနၾကေလသည္။
“ငါေျပာင္းလာခ်ိန္တုန္းက အဂၤလန္မွာ ႏြားရူးေရာဂါေတြ အႀကီးအက်ယ္ထခဲ႔ဖူးခ်ိန္မို႔လို႔တဲ႔”
“အဂၤလန္ျပည္ႀကီးမွာ ႏြားေတြရူးတာနဲ႔ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္သတုန္း”
“ေၾသာ္… သူ႔ဆီမွာ ႏြားရူးပိုးေတြ ပါလာလို႔ျဖစ္မွာေပါ့”
မာစီက ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ သူမ ထိုင္ေနေသာ ဘီးတပ္ခုံကို အင္းဂရစ္ႏွင့္ေဝးရာျပဴတင္းေပါက္နားသို႔ ေရြ႕သြားေလသည္။
“အဲဒီမုန္႔ေတြက ဘယ္ကရလာတာလဲ”
“ေသြးလွဴဘဏ္ကားႀကီးထဲက နာ႔စ္ေတြဆီက ေတာင္းလာတာ”
“အြမ္…”
“ေသြးေတာင္ မလွဴရေသးဘူး၊ မုန္႔ေကၽြးထားတယ္လား”
“မေကၽြးပါဘူး၊ ေတာင္းစားထားတာ”
“ဟင္…”
“ဟုတ္တယ္ေလ အားရွိေအာင္လို႔”
“ေသြးလွဴၿပီးမွ ႏို႔တစ္ခြက္နဲ႔ အဲဒီကြပ္ကီ ေတြ ေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဘယ္ခ်ိန္ေကၽြးေကၽြးေပါ့၊ စားရရင္ၿပီးတာပဲ”
“ေအးေလ… ဘယ္ခ်ိန္စားစား၊ ေသြးအားရွိဖို႔လိုတယ္ေလ”
ထိုသုိ႔ျဖင့္
ေသြးလွဴခ်င္လြန္းအားႀကီးၾကေသာ္လည္း ေသြးလွဴခြင့္ မရၾကေသာ
မိေတာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာသူကေျပာ၊
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ ၿငိမ္ေနသူမ်ားက ၿငိမ္ေနၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆာရွာက
ၿပဳံးၿပဳံးေလးျဖင့္ ေသြးလွဴရန္ ထထြက္သြားေလသည္။
“ငါတို႔ေတြ အကုန္ ရီဂ်က္ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ႔ စိတ္အားေတာင္ ငယ္မိတယ္”
“မင္းနဲ႔ မိေတာဘဲ က်န္ေတာ႔တယ္”
“အိုး.. စိတ္မပူနဲ႔၊ က်မက ခဏခဏေသြးလွဴဖူးတာ၊ အၿမဲအဆင္ေျပေနက်”
ဆာရွာက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ ဟန္ပါပါနင္းကာ မိေတာတို႔အနားမွ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလး ထြက္သြားေလသည္။
“နင္ေကာ မသြားေသးဘူးလား”
“ဆာရွာျပန္လာမွ သြားမယ္၊ သူက ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ အနည္းဆုံးၾကာဦးမွာ”
မိေတာကို အတင္းသြားခုိင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မထီတရီေျဖကာ အလုပ္ဆက္လုပ္ရန္ သူတို႔အနားမွ ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။
အမွန္ေတာ႔ ေသြးလွဴရန္ထြက္သြားေသာ ဆာရွာ
တစ္ေယာက္အဆင္ေျပပါေစဟု အားလုံးက ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အျခားေသာ
ဌာနမ်ားမွ ေသြးအလွဴရွင္မ်ားထံမွ ေသြးမ်ားအလွ်ံပယ္ရၿပီး၊ မိေတာတို႔ဌာနမွ
ေသြးတစ္ထုတ္ေတာင္ ရမသြားလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွက္စရာေကာင္းေပလိမ့္မည္ဟူေသာ
အေတြးမ်ားျဖင့္ ရင္တမမ ရွိေနၾကသည္။
ဆာရွာသည္ ၅ မိနစ္ႏွင့္ ျပန္မလာ၊ ၁၀
မိနစ္ႏွင့္ ျပန္မလာ၊ ၁၅မိနစ္ေက်ာ္သည္ထိ ျပန္မလာသျဖင့္ ရီဂ်က္မထိေတာ႔ဟူေသာ
အေတြးျဖင့္ မိေတာ သက္ျပင္းခ်လိုက္စဥ္……
“ဟင္..ဆာရွာ…. နင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီ”“ထြက္သြားတာ ၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေနၿပီဆိုေတာ႔ ငါတို႔က အဆင္ေျပၿပီထင္ေနတာ”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ေကာ္ရစ္ဒါမွ ဆူညံဆူညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ မိေတာလည္း ထြက္ၾကည္႔စဥ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေသာ ဆာရွာ႔ကို ေတြ႔ၾကရျပန္သည္။
မိေတာလည္း ေမးေနၾကစကားကို ေမးမိေလသည္။
“ရီဂ်က္မဟုတ္ဘူး၊ အားလုံးအဆင္ေျပလို႔ ေသြးထုတ္တယ္”“အင္း…. ထုတ္ေတာ႔…”
ခရစၥတင္းက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းေမးေလသည္။
“ထုတ္ေနရင္း ၁၀မိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေသြးက မစီးေတာ႔ဘူး”
“ဟင္….”
“အို….”
“ဟယ္…”
“အင္း… အစကတည္းက ေသြးေၾကာေဘးကို
ကပ္ထိုးေနတာ သိသားပဲ၊ ေသြးေဖာက္တဲ႔ မိန္းကေလးက ကၽြမ္းက်င္ပုံမွ မရတာ၊
အဲဒီေတာ႔ ေသြးက ၁၀မိနစ္ပဲစီးၿပီး ဆက္မစီးေတာ႔ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တာ”
အားလုံးသက္ျပင္းသာ ခ်လိုက္ရေတာ႔သည္။အားလုံးမ်က္လုံးမ်ား မိေတာထံသို႔ ေရာက္လာသည္။
မိေတာလည္း မ်က္ႏွာကိုေမာ႔ကာ အားလုံးကို
မ်က္လုံးစင္းၾကည္႔လွ်က္ မထီတရီၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ဘာမွမပူနဲ႔ စိတ္ခ်၊
ငါတစ္ေယာက္လုံး ရွိေသးတယ္ဆိုသည္႔ပုံျဖင့္ လက္မလည္း ေထာင္ျပလိုက္ေသးသည္။
ထို႔ေနာက္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ သူတို႔နားက မ်က္ႏွာေမာ႔လွ်က္ ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။
ကုမၸဏီဧည့္ခန္းသို႔
ဓာတ္ေလွကားအတိုင္းဆင္းလာခဲ႔ေသာ မိေတာသည္ ဧည့္ခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္
စားပြဲထုိင္ခုံျဖင့္ က်က်နနထိုင္ကာ ေသြးလွဴရွင္မ်ား၏ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မ်ားကို
ယူရန္၊ အင္တာျဗဴးရန္၊ အျခားေသာအခ်က္အလက္မ်ားယူရန္၊ ေစာင့္ေနေသာ
ေသြးလွဴဘဏ္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးေရွ႕တြင္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
ခုံမွာ ထိုင္ထိုင္ခ်င္း နံနက္ခင္းကတည္းက ေအးေနေသာမိေတာလက္ဖ်ားမ်ား
ပိုေအးလာသလို ခ်က္ခ်င္း ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ယူမည္႔
ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဆံပင္အနီေရာင္တြန္႔ေကြးေကြးရွိေလသည္။
မရယ္အၿပဳံးမ်က္ႏွာထားလည္း ရွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ခပ္ပါးပါးဆိုးထားၿပီး
လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ခဲတံကို စားပြဲတြင္ တေတာက္ေတာက္လည္း
ေခါက္ေနလိုက္ေသးသည္။ မိေတာကို စိတ္ၾကည္႔ေနေသာ သူမမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္
ဆုံလိုက္ရခ်ိန္တြင္၊ ေအးေနေသာ လက္ဖ်ားမ်ား ရုတ္တရက္ေႏြးလာရုံသာမက၊
လူတစ္ကိုယ္လုံး ပူထူရွိန္းဖိန္းလာကာ အဖ်ားတက္ခ်င္သလိုလို
ရုတ္တရက္ျဖစ္လာမိသည္။
“ေသြးလွဴမလို႔ပါ”
အသံက ခပ္ဝင္ဝင္ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ပိုၿပီး သတိထားလိုက္မိေသာ္လည္း အားတင္းလိုက္သည္။
ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးက မိေတာကို
ဆက္ၿပီးစိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ မ်က္ခုံးကို ဟန္ပါပါပင့္ကာ
ၾကည္႔ေနျခင္းပင္။ မိေတာ လည္ေခ်ာင္းကို ထပ္ရွင္းကာ ဆံပင္အခ်ိဳ႕ကို
နားရြက္ေနာက္သို႔ ညင္ညင္သာသာေလး သပ္တင္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး
ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ‘တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ကုန္ေရာ၊
အေအးမိေနတာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္သိေနတာေတာင္ ႀကိဳးစားခ်င္လိုက္ေသးလား’
ဆိုသည္႔ပုံစံျဖင့္ ထိုင္ခုံေနာက္မီွကို ေက်ာမီွပစ္၊ သက္ျပင္းႀကီးခ်လိုက္ကာ
မိေတာကို စိုက္ၾကည္႔ေနေလသည္။ ခုံကိုေခါက္ေနသည္႔ ခဲတံကိုလည္း ေဘးခ်လိုက္ကာ
လက္ကိုပိုက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ႀကီးေနေလသည္။
မိေတာလည္း ေခါင္းငုံ႔ေနရင္းက မ်က္လုံးကို
အသာလွန္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ၾကည္႔လိုက္သည္။ မိေတာကို
လက္ပိုက္ရင္းစိုက္ၾကည္႔ေနေသာ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးက
ျဖည္းညင္းစြာေခါင္းယမ္းျပသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိေတာလည္း
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သက္ျပင္းခ်ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူမအနားက ထြက္လာခဲ႔ေလေတာ႔သည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“ျပန္ေရာက္တာ ျမန္လွခ်ည္လား”
“ေသြးလွဴဘဏ္ကားႀကီးထဲေတာင္ မေရာက္လိုက္ဘူး မဟုတ္လား”
“ငါ ထင္သားပဲ…”
“ငါကမွ ေသြးလွဴဘဏ္ကားထဲ ဝင္ခြင့္ရလိုက္ေသးတယ္”
“ေအးေလ.. ထင္သားပဲဟာကို”
“မနက္ကတည္းက ႏွာသံထြက္ေနရွာတာ”
“ဟိဟိ.. သူမ်ားကို ရီဂ်က္ဆိုၿပီးေျပာတာ သူလည္း ရီဂ်က္ထိလာၿပီ”
“ေတာ္ၾကေတာ႔”
မိေတာ တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္သည္။
“ဒီေန႔ ငါ့ေမြးေန႔၊ ဘာမွ ဆက္မေျပာၾကနဲ႔ေတာ႔”
မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္လုပ္ကာ စားပြဲတြင္
ထိုင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာကို တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွိပ္ေနလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
မိေတာစိတ္တိုေနသည္ကိုၾကည္႔ၿပီး ၿပဳံးစိစိလုပ္ကာ အနားမွ ထြက္သြားၾကသည္။
မိေတာလည္း ေမြးေန႔တြင္ အေအးကမိထား၊
ထိုထက္ပို၍ ေမြးေန႔ကိတ္ မရသည္႔အျပင္၊ ေသြးေတာင္မွ လွဴခြင့္မရလိုက္ေသာ
မိမိအျဖစ္ကိုစိတ္တိုကာ အလုပ္ကိုသာ ဖိလုပ္ေနရေပေတာ႔သတည္း။
No comments:
Post a Comment