စာရေးသူအစ်မတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ စာအုပ်လေးနှစ်အုပ်ကို ကိုယ့်အတွက်လက်ဆောင်အဖြစ်နဲ့
ပေးပို့လာခဲ့တာ ကြာပါပြီ။ အဲဒီအထဲက တစ်အုပ်ကို စာအုပ်ရီဗြူး ရေးပေးဖို့ပြောလာခဲ့တယ်။
ဒီရက်တွေမှာ စာတွေရေးဖို့မဆိုထားနဲ့ စာအုပ်ရီဗြူးရေးဖို့တောင် ကိုယ့်နှလုံးသားက မနူးညံ့
မသိမ်မွေ့နေခဲ့တာပဲ။
နှလုံးသားက ဂျပ်ခဲကြီးလို
ဖြစ်နေတဲ့အချိန် ဘယ်ကဘယ်လို စရမယ်တောင် မသိဘူးဖြစ်နေခဲ့တာပေ့ါ။
ဒါနဲ့အစ်မရဲ့ blog ကို ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်။ သူ့ blog လည်း တော်တော်လေး ဖုန်တက်နေပြီ။ ရှစ်နှစ်လောက်ကို ရှိနေပြီထင်ရဲ့။ အစ်မရဲ့ စာဟောင်းတွေ လိုက်ဖတ်ရင်း ကိုယ့်နှလုံးသား အရင်လို နူးညံ့ချင်သလိုလိုဖြစ်လာတာ။
ဒါတောင်မှ
အစ်မရဲ့ blog ပေါ်က စာတွေက လက်တွေ့ဘ၀နဲ့ နီးစပ်တဲ့ စာတွေ။
သူ့စာလေးတွေကို အွန်လိုင်းပေါ်ကနေ ကိုယ်ဖတ်ခဲ့တာ
သက္ကရာဇ် ၂၀၀၆ သို့မဟုတ် ၂၀၀၈ ခုနှစ်တွေကတည်းကလို့
ဆိုရမယ်။ သူနဲ့ဘယ်တုန်းက စသိလည်း တိတိကျကျ မမှတ်မိတော့ပေမယ့် အရှေးဦးဆုံးက သူပြောခဲ့
(မန့်) ခဲ့တဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းကိုတော့ အခုထိ မှတ်မိနေသေးတာ။
